Τον πιο γλυκο ψιθυρο αφησες πισω σου
σαν εβαλες κι άλλη αγαπη κι ελπιδα στις τσεπες σου
να σε βαραινουν καθως χοροπηδάς στα συννεφα
σκαρφαλώνοντας τ' απατητα σου μονοπατια
εκει θα σε συναντησει ξανα... μια και σ' ακολουθει
για να σωπαινεις τον καιρο
και τον φοβο
αρκει στον δρομο
δεσμιους σαν συναντάς , να σταματας .
Να λευτερωνεις τον δικο τους
κι αναμεσα στην σιωπη που θα μακραινει
και στην ηχω της ψυχης που θα βαθαινει
ν' αφηνεις τον δικο της
μαζι τους
κι ετσι δεν θα τον πνιξεις στο επομενο θροισμα...
