| |
Μεθυσμένος είμαι τώρα που σας γράφω, απλά κάθομαι μόνος σπίτι, πίνω και ακούω Διάφανα Κρίνα.
Ωραία τα ποιήματά τους. σε κάνουν να νιώθεις. όχι απλά ευχαρίστηση που τα ακούς, σαν οποιαδήποτε άλλη μουσική. Σε κάνουν να νιώθεις ο,τι νιώθουν. "Άραγε υπήρξαμε ποτέ στα όνειρά μας;". Τα όνειρά μας, είτε αυτά είναι οι στόχοι μας, είτε οι εφιάλτες που μας ξυπνούν τα βράδια. Εμείς είμαστε οι πρωταγωνιστές; Αν ναι, γιατί είναι ακόμα όνειρα; Αν στους εφιάλτες μας εμείς τριγυρνάμε γιατί είναι ακόμα εφιάλτες;
"Βάλτε να πιούμε" όσο και να πιω τα ίδια χάλια βλέπω. Θέλω να βρω κάποια που να μπορώ να αγαπήσω, ένα πηγάδι βαθύ με καθαρό νερό να πιω να ξεδιψάσω. Το μόνο που βρίσκω πλέων είναι ρηχές λακκούβες με νερό γεμάτο λάσπη. Τι απέγινε ο ρομαντισμός; τι απέγινε η αγάπη; γέμισε ο κόσμος με γαμήσια μιας νύχτας, χωρίς νόημα, απλά για να πεις πως έχεις πράξει. Θέλω ποιήματα, τραγούδια με στοίχους που σε κάνουν να κλαις, αγγίγματα που θα σε καιν για πάντα. χαδέματα που αγγίζουν τη ψυχή! Πού πήγαν όλα αυτά; Πού πήγαν; Νιώθω σαν να είμαι σε ένα ωκεανό που το νερό να μην ανεβαίνει πιο ψιλά από τον αστράγαλό μου, να είμαι σε ένα ωκεανό και να μην μπορώ να κολυμπήσω.
Η ζαλάδα τώρα με έχει πάρει για τα καλά, με ταξιδεύει, τουλάχιστο άμα είμαι μεθυσμένος δεν είμαι στον ρηχό ωκεανό αλλά σε ένα νησί που περπατώ μόνος. Κατάντησα να μην θέλω να βλέπω ανθρώπους παρά να τους βλέπω στα χάλια τους, στα χάλια που δεν ξέρουν ότι είναι.
Λίγη αγάπη ζητώ, μπας και δραπετεύσω...
Νεόφυτος
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
