Κάθε που βραδιάζει κ τα πάντα σιωπούν
η πένα της ζωης ξυπνα κι αρχίζει να χαραζει αδιάκοπα χωρίς σταματημό.
Χωρις μελάνι ,για να μη ξεθωριαζουν οι λέξεις
πάνω στις κιτρινισμένες απο τον ήλιο σελίδες
.Για να μη φοβούνται το φως που θα τις κάψει
και την υγρασία που θα τις λιώσει .
Να ειναι ανθεκτικες στο πέρασμα
του χρόνου και στον πόνο
.Να ζωντανεύουν πάντα κάθε φορά που τις χρειάζεσαι
και να σου δείχνουν τον δρόμο
,τον σωστό δρόμο...
τον δρόμο που διάλεξες εσυ και οχι αυτόν που διάλεξαν οι άλλοι για σένα!!
Καλο σας ξημέρωμα και αφήστε την πένα σας να σας οδηγήσει ...ξέρει αυτή!!!
