| |
Συνήθιζε να ανοίγει το παράθυρο και με το απλανές του βλέμμα ατένιζε τον κόσμο γύρω του. Το γαλάζιο του ουρανού, το πράσινο , τους ήχους και τις τόσες μυρωδιές που ηδονικά του χάιδευαν την όσφρησή σου. Κι ήταν τόσες πολλές , τόσα χρώματα που σχεδόν δεν έλεγε να ξεκολλήσει απ τ ανοιχτό παράθυρο. Μέρα και νύχτα. Χειμώνα καλοκαίρι. Χρόνια ολόκληρα. Μέχρι που σιγά-σιγά , τα χρώματα άρχισαν να γίνονται γκρίζα και οι ήχοι βόμβοι μονότονοι και ενοχλητικοί στ αυτιά του. Οι μυρωδιές άρχισαν να χάνονται και να μην διαφέρουν η μία από την άλλη. Πόσο τον ξεγέλασε, σκέφτηκε, αυτή η ξελογιάστρα που τον ξεσήκωνε κάθε φορά να ανοίγει το παράθυρο , με τόσα που του έταζε και να τα γυρεύει. Υποσχέσεις που παρέμειναν για πάντα υποσχέσεις. Μάλλον τον ήθελε για πάντα δικό της. Και με τον τρόπο της ήθελε να τον υποτάξει. Ολοκληρωτικά και για πάντα. Τώρα πια σπάνια στεκόταν στο παράθυρο. Είχε παραδοθεί πλέον στην αγκαλιά της. Μόνο μέσα στα δύο της χέρια ζωντάνευαν όλα και χανόταν ο πόνος. Τις στιγμές που γινόντουσαν ένα και τίποτα δεν ήταν αδύνατο γι αυτόν και αυτή που τον ξελόγιαζε. Την φαντασία του. Και προσπαθώντας κάθε φορά να καταλήξει, ακόμη δεν ήξερε, αν πιο πολύ την μίσησε ή την αγάπησε.
.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
