| |
[I][color=black][font=georgia]
Ο αφιλόξενος κόσμος..
Στίγματα πολυκαιρίας στον καθρέφτη μας
Τις μνήμες εξουσιάζουμε με το ψέμα μας
Τον καιρό με την αμνησία μας
Υπάρχουν μέσα στις ρυτίδες, αυλάκια υπομονής
Οργώνουμε τη νύχτα, ποτίζουμε τη μέρα
Χαιρόμαστε με τα μικρά βλαστάρια
Ανασαίνουμε ελεύθεροι θαρρείς, στο πρώτο άνθισμα
Χαμογελάμε με φαντασία, σαν μέσα σε όνειρο
Δέντρα φανταζόμαστε να θεριεύουν
Καρπούς να βαραίνουν τα κλαριά
Ρίζες να αγκαλιάζουν νεκρή τη γη
Και να την ανασταίνουν
Ο αφιλόξενος εαυτός μας..
Είδωλο αποκαθηλωμένο στον καθρέφτη
Κι αν κρύβεις την αλήθεια από σένα
Σε θυμάται, η σκιά σου τη νύχτα
Κι άγνωστη ας είναι
Δίχως φως, χωρίς μορφή
Επισκέπτρια επίμονη.
Υπάρχουν μέσα στις ρυτίδες, ρυάκια αλμυρά
Ούτε βλαστάρια
Ούτε ανθοί
Ούτε χαμόγελο
Πως να φανταστείς
Ότι φυτρώνουν μόνο βράχια
Ύφαλοι μιας γης
Που νεκρή στο τέλος έμεινε
Πως να φανταστείς και τι να ξεχάσεις..
[/B][/align]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
