| |
Βροχούλα που πέφτεις
στη γη που πατώ,
γίνε της φίλη
κι ας μην είμαι από 'δω.
Το χώμα που μ' έπλασε,
ξανά με προσμένει,
δίχως κλάμα συρτό
μα με καρδιά πονεμένη.
Σε περπάτησα μόνος
και με πολλούς αντάμα.
Δικό μου δε γίνηκες,
ούτε δικό τους πράμα.
Πιο λέφτερο είσαι
κι απ' τον αγέρα ακόμα.
Μονάχα που γίνεσαι εύκολα
πικρό, ματωμένο χώμα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
