| |
Άνθρωποι φτερουγίζουν πέρα, ταξιδεύουν στον χρόνο
Χάνονται μέσα στη μνήμη
Εγκλωβίζονται μέσα στις νάρκες της καρδιάς μας
Είναι οι σκέψεις που δημιουργούν έναν ποιητή
Είναι η ανάγκη για ένα ατέλειωτο ηλιοβασίλεμα
Είναι τα μάτια που μαγεύουν και στοιχειώνουν
Τα κύματα που χτυπάνε με μανία τον βράχο
Και η άμμος που καίγεται από τον ήλιο
Αιώνια χωρίς να μπορεί να αντισταθεί
Και προσμένει τη δροσιά της θάλασσας
Το στιγμιαίο πάφλασμα των κυμάτων
Κι η θάλασσα τόσο ελεύθερη, τόσο αχαλίνωτη
Τόσο ξέγνοιαστη και άφοβη
Δεν νοιάζεται για τη φωτιά της άμμου
Μόνη της καθορίζει την πορεία της, τυχαία και ωραία
Τυλίγεται μέσα στα δικά της θέλω
Αναδιπλώνεται και ξεσπά
Γνωρίζει τη δύναμη της και εκφράζεται αναρχικά
Η άμμος ανήμπορη να την ακουμπήσει
Ελπίζει σε ένα φύσημα του ανέμου
Σε μια καλή εύνοια του Ποσειδώνα
Μα που καιρός για άλλους θεούς
Και αυτοί εξάντλησαν τα όρια τους
Σε ένα απίστευτο ταξίδι αυτογνωσίας
Τι άλλο μπορεί να ζητήσει κανείς;
Και πόσο αχάριστος μπορεί να είναι;
Όταν το χέρι του θεού σ΄ έχει ήδη ακουμπήσει
Για ένα άγγιγμα της αδάμαστης θάλασσας
Αχ αυτή η θάλασσα – αχ αυτό το βλέμμα το βαθύ-
Πόσους καλλιτέχνες έχει εμπνεύσει;
Πόσους ανθρώπους έχει κυριεύσει;
Μα αυτή η κα-η-μμένη άμμος
Μένει μόνη, ανήμπορη να κυριεύσει
Ανήμπορη να εκφραστεί
Ποιος θα βρεθεί να υμνήσει την άμμο;
Την ακατάπαυστη φλόγα που νοιώθει;
Όταν εγκλωβίζεται από την αναπηρία της να κινηθεί
Όταν εγκλωβίζεται από την ανάγκη της για δροσιά
Για μια σταγόνα ελπίδας και αγάπης
Μα όσοι μπόρεσαν να γευτούν τη δροσιά της
Μήπως τώρα καίγονται περισσότερο κάτω από τις φωτεινές αχτίδες;
Μήπως οι αναμνήσεις στοιχειώνουν τώρα τα όνειρά τους;
Και η προσμονή για λίγη δροσιά ακόμα
Μοιάζει με αιώνια φυλακή
Πως μπορούν να πιστέψουν, να συμβιβαστούν πως όλα έχουν χαθεί;
Σε κάνει να αναρωτιέσαι ώρες –ώρες
Τι μπορεί η θάλασσα να ζηλέψει από την άμμο;
Τι μπορεί η θάλασσα να θαυμάσει από την άμμο;
Τίποτα δε μπορεί να φυτρώσει εκεί
Τίποτα να ζήσει, μόνο θάνατος
Απόγνωση και χάος
Ερωτήματα και αναποφάσιστες στιγμές
Υπάρχει ελπίδα για την άμμο;
Εκείνο το στοιχείο που ήταν φτιαγμένο από βράχο
Τώρα ανήμπορο στριφογυρίζει στην απειροελάχιστη ύπαρξη του
Κοιτάζοντας από μακριά τη δύναμη της θάλασσας
Που μένει άσβεστη, ακλόνητη στο πέρασμα του χρόνου
Υπάρχει λοιπόν ελπίδα για την άμμο;
Ένας ποιητής ρωτά απεγνωσμένα
Κάθε λογική πέφτει στο βυθό
Περιμένοντας διαισθητικά να αφουγκραστεί
Μια απάντηση, έναν αναστεναγμό, μια κοφτή ανάσα
Να βρει το κουράγιο να σχηματίσει μια λέξη
Αυτή η λέξη θα βασανίζει μέχρι την κόλαση
Τα μικρά πετραδάκια που αλλάζουν χρώμα
Σμαράγδι και χρυσός και διαμάντι
Στο αινιγματικό καθρέφτισμα της ύπαρξής σου
Καληνύχτα ήλιε
Αύριο πάλι θα σε προσμένω
Μόνο εσύ με βασανίζεις αργά
Μόνο εσύ το κάνεις τόσο γλυκά
Καληνύχτα άγρια θάλασσα…
[url] http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Poems&act=details&poem_id=261110 [url]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
