Το σήμερα , τ’ ανήμερα
Σε τι πια να πιστέψω
Ξεγέλασα εμένανε
Μα ποιον να κοροϊδέψω
Που σαν αλήτης τριγυρνώ σαν το ερημοπούλι
Στης μοναξιάς τα πέρατα του ανέμου στερνοπούλι
Κι είναι γκρεμνοί οι μέρες μου οι νύχτες μου φαράγγια
Γιαλός πλατύς ο στεναγμός της ζήσης μου η ορφάνια
Τα κοντινά είναι μακρινά
Με τα φτερά σπασμένα
Ράγισε το χαμόγελο
Κι όλα τα δεδομένα
Κι έχω μονάχη ελπίδα μου κείνα τα μεσημέρια
Οι αγορές που αδειάζουνε και μπλέκονται τα χέρια
Κι έχω για δάκρυ μου στερνό ότι νομίζω αληθινό
Ότι γυρεύω για να βρω και τίποτα ποτέ φτηνό
Το τίποτα τ’ ανείπωτα
Και τα καλά κρυμμένα
Κρυμμένα τα συλλάβισα
Κι έμεινα στα χαμένα
