| |
Μέδουσα άπραγων εχθρών η νύχτα σαν θυμώνει,
το κύμα έφερε οργή κι η άπνοια φορείο.
Χορός των άτολμων νεκρών ουσίες βαλσαμώνει,
που επιμένουν να μισούν του κόσμου θυρωρείο.
Ευκινησία η στοργή και εύπλαστο το θύμα,
μια συνέπεια θολή του Αύγουστου τα χιόνια.
Δυσκινησία διαφθοράς της ηδονής το κύμα,
μια απρέπεια σχολής στου έρωτα σεντόνια.
Ανακηρύσσω λύπηση και βύθισμα του "μάλλον"¨,
σαν υποθάλπω προσβολές το σύννεφο ισιώνει.
Με φωτοτύπηση ψυχών θωρώ το περιβάλλον,
σαν κυβερνώ αποστολές το χθες με τελειώνει.
ʼγνωστη μέρα ξεκινά και φλέγομαι μονάχος,
σε μια παρόρμηση χαράς συνθλίβω ουτοπίες.
Απογειώνομαι συχνά με κίνητρο το πάθος,
αλλά η εξόρμηση του "πώς" φορά ανησυχίες.
Έτσι βιώνω το μηδέν φορτίζοντας τα πάθη,
παραμυθιάζω το παρόν σ΄ ιόντα προσδοκίας.
Θέλω να δείξω σ' όλους σας τα όμορφα μου λάθη,
και να διαλύσω αυθημερόν τα ψήγματα κακίας.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
