| |
[B]Το Καπέλο[/B]
Επιτέλους τα είχε καταφέρει, απείχε μόλις λίγα δευτερόλεπτα από την γιορτή που θα ολοκλήρωνε τελετουργικά την κοινωνική του ανέλιξη προς τα σαλόνια της άρχουσας τάξης. Οι κόποι του δεν είχαν πάει χαμένοι, θα απολάμβανε και αυτός τελικά τη χλιδή και τη νηφαλιότητα που προκύπτει από τη βλακεία της εξουσίας τους. Μιας εξουσίας των αγορών του κράτους και των πραγμάτων που αυτά συνεπάγονται.
Βέβαια δεν ήταν όλα ρόδινα, καθώς περπατούσε αργά αργά προς την είσοδο του κοσμικού μαγαζιού το μυαλό του δεν μπορούσε παρά να πάει, προκαλώντας του ίσως λίγες τύψεις,στους χιλιάδες εαυτούς του, που λόγω των ιδεολογικών τους καταβολών έκοψε κομμάτι κομμάτι από πάνω του και πέταξε στα σκουπίδια με αποτέλεσμα να μην μείνει τίποτα άλλο για κορμί του παρά παρά το δερμάτινο πέπλο,τα χρυσά μανικετόκουμπα και η μυρωδιά της νεκρής και σαπισμένης πλέον σάρκας που στόλιζε τα σκαλοπάτια της κοινωνίας που βιαστικά ανέβηκε.
Χαμογέλασε... Με έναν αισιόδοξο υπολογισμό το ένα τρίτο της ζωής του είχε ξοδευτεί στο βωμό του καριερισμού και της τεχνοκρατίας, του απέμεναν όμως αρκετά χρόνια ώστε να απολαύσει όλα τα υλικά αγαθά που συνεπάγονταν η θέση του, όλα τα βίτσια της αλλοτριωμένης του ψυχής –μεταξύ μας τώρα, ποιας ψυχής;- θα έβρισκαν τρόπο να πραγματωθούν και κανείς δε θα ξερε αν ήταν αποτελέσματα της φτώχειας των προηγούμενων ετών, της προσπάθειας για άνοδο με κάθε μέσο ή αν ήταν απλά οι ιδιοτροπίες ενός μέλους της ελίτ, μη κατάλληλα διαμορφωμένο ακόμα. Αυτό ήταν όμως! Η ιστορία τέλειωσε για αυτόν.
Έσπρωξε την πόρτα και μπήκε στο χώρο υποδοχής, κάπως βιαστικά πήγε να περάσει στην αίθουσα των δεξιώσεων μα σα κάτι να θυμήθηκε έκανε λίγα βήματα πίσω και απότομα σταμάτησε. Ήθελε όλα να γίνουν σωστά και τυπικά, όπως συμβαίνει πάντα στις μαζοχιστικές τελετές των κεφαλαιοκρατών. Τα κύτταρα του εγκεφάλου του, έστειλαν μήνυμα στα χέρια του να ανυψωθούν, αυτά έπιασαν με λίγο περισσότερη δύναμη απ’ ότι ήταν αναγκαία το χλωμό,ματοβαμμένο με λίγο επιθανάτιο εμετό πρόσωπο που τον στόλιζε, τελευταίο δείγμα της καταγωγής του από τις λαϊκές τάξεις και με ένα ισχνό «παφ» που μόλις ακούστηκε το πρόσφερε στην καμαριέρα.
«Κρατήστε το κεφάλι μου, θα το πάρω στην έξοδο» είπε το καπέλο
«Βεβαίως κύριε» απάντησε πρόθυμα η νοστιμούλα υπάλληλος εισπράττοντας το γενναιόδωρο φιλοδώρημα του νέου μέλους της αστικής τάξης και βάζοντας το κομμένο κεφάλι στη θέση 91.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
