| |
ΣΙΣΣΥ ΑΛΗΦΡΑΓΚΗ - Με μια κίνηση από την Σοφία Στρέζου
Από τις εκδόσεις ΖΑΘΕΟΝ ΠΥΡ, κυκλοφόρησε το 2013 η πρώτη ποιητική συλλογή της Σίσσυς Αλιφραγκή, «Με μια κίνηση».
Εικαστικές δημιουργίες της Γιώτας Βόνη κοσμούν το εξώφυλλο και σελίδες της έκδοσης.
Πρόσεξε παιδάκι!
Μη σε πατήσει το Μέλλον…
Μια συνομιλία με το υπερπέραν είναι τα ποιήματα της δημιουργού, στις επιγραμματικές επιστρώσεις του έρωτα.
Γιατί ο έρωτας διαχέεται εξομολογητικά στη γραφή της, αναδεικνύοντας την αλήθεια του, όπως η ίδια τον αντιλαμβάνεται. Η μοναδικότητά του δυναμώνει την επιθυμία της να τον καταγράψει σε σελίδες λυτρωτικές, με εξαγνισμένες διαθέσεις. Είναι η προσωπική αλήθεια, στη μαγνητική προσέγγιση του αναπόφευκτου.
Η δόμηση του ποιητικού λόγου γίνεται με λιτούς και απέριττους στίχους εκφράζοντας την κρυστάλλωση περιστατικών που επηρέασαν την έμπνευση και την σύλληψη των ποιημάτων.
Για την ποιήτρια ανεξιχνίαστα κοιτάγματα γίνονται ορυκτά παράγωγα, στην τήξη της συγγραφικής ύλης.
Ιχνογραφεί και διαρρηγνύει όρια. Είναι μια ποιητική persona στα διακυβεύματα του υπερρεαλισμού, αναζητώντας επίμονα εκείνο που συγκλονίζει αισθήσεις.
Το απεμπολημένο όνειρο αναδύεται μέσα από ψιθυρισμούς και σπαράγματα στην ιχνογραφία της ποίησης.
«Γιατί τα όνειρα πραγματοποιούνται όταν συνομιλούν τα αγάλματα», θα πει η ποιήτρια. Άλλωστε πάντα τα όνειρα θα μένουν το ισχυρό άλλοθι προσανατολισμών που δεν έληξαν.
Στη γραφή της ακόμα διερευνά το προσωπικό ύφος, στη μορφολογία των ποιημάτων. Δεν έχει κατασταλάξει σε φόρμες!
Τις αναζητά σε κάθε ποίημα, στην αφηγηματική ρευστότητα αναδυόμενων λέξεων. Πειραματίζεται ενεργοποιώντας με νηφαλιότητα την ανάκληση της μνήμης, για να προβάλλει το μέλλον. Διακρίνεται ένας μεταφυσικός ενατενισμός, που τον συντάσσει με λεκτικές ακρότητες - κάποιες φορές - στη μυθολογία των ποιημάτων.
Στις μεταναστεύσεις των στίχων ακολουθεί πολύτροπους συνδυασμούς, για να εκφράσει ενίοτε και με άτιτλα ποιήματα το απόσταγμα της ποιητικής εκδοχής της. Μινιμαλιστικά κείμενα ακροβατούν τη στιγμή που αιχμαλωτίζουν την ιδέα και το νόημα της γραφής. Στόχος της δεν είναι η επιγραμματική αποτύπωση, αλλά το καίριο του λόγου, στην εκκίνηση της στιχουργικής δραστηριότητας.
***
Αχαλίνωτα τα όνειρά μας
Υποδουλώνουν το χάος
***
Φύλαξε τον ορίζοντα για μας…
***
Είμαι σκλάβα των ψυχρών ωκεάνιων ρευμάτων
Σε θέλω…
***
Ακροβατώ στο όνειρο
Ψηλαφίζοντας την ορμή μου
Αν έχουμε ακόμα μια ελπίδα
Ας ανοίξουμε το δρόμο της φωτιάς
Κι ας περπατήσουμε γυμνοί
Στο αίμα της υπέρτατης ηδονής
Πολλά θέλεις να διώξεις
Πολλά θέλω να ζήσω
Να αναγεννήσω
χωρίς να προδοθώ
Έστω μια φορά στη ροή της αρτηρίας
Στη μαρμαρυγή της έκτακτης φυγής
Στην οδό της ανατροπής…
Πρώτα εσύ, μετά εγώ
Κλείνει ο κύκλος
Βιάσου…
Η Σίσσυ Αληφραγκή επιθυμεί το ιδεώδες, μεταβιβάζοντας χαμόγελα στο άπειρο, αφού πρώτα στήσει σουρεαλιστικά συμβόλαια στην αιωνιότητα, με εκλεπτυσμένες αλληγορίες.
Υπάρχει ένας υπονομευτικός σαρκασμός στα αταίριαστα και ετερόκλητα νοήματα, που αναδύουν οι λέξεις.
Είναι σχεδόν βέβαιο, πως η ποιήτρια προτάσσει βιωματικές συγκινήσεις, στην τολμηρή όσο και διαυγή γραφή της. Σκηνοθετημένη εικονοποιία αποκαλύπτει αδιαπραγμάτευτους όρους, στα συμβόλαια της λύπης.
Συμβόλαιο
Σου οφείλω:
μια ματωμένη αρκούδα που κλείδωσες στο υπόγειο,
μια υπνωτισμένη λέαινα που καίγεται στις στάχτες της,
ένα ατίθασο άλογο που ψάχνει το βηματισμό του
κι ένα σκονισμένο κοστούμι κλόουν
Μου οφείλεις:
το σύννεφο που σκεπάζει τον ουρανό μου
και το αρωματισμένο μαντήλι
της λυπημένης μου αιωνιότητας
***
Ναι, είμαι κλειστός άνθρωπος
Ανοίγω όταν αξίζει τον κόπο
Και όταν το κόκκινο είναι κόκκινο
Στο φώς…
Προσποιήθηκα έρωτα
Και ναι, ήταν αναπόφευκτος
Στο ημίφως…
***
Μεταξύ του μηδενός και του απείρου
Εσύ…
Κι επειδή είσαι εσύ
Θα αισθάνεσαι με πάθος
Όλα όσα δεν βλέπει ο ήλιος σου
Εμένα…
Τίποτα δεν με σταματάει
Ο οργασμός και ο θάνατος μόνο
Υπό αίρεση διαλυτική
Η ποιήτρια αναζητά τα ίχνη του ανθρώπου, αποκρυπτογραφώντας διαδρομές στη φαντασία της τέχνης. Εφευρίσκει ένα κοινό σημείο αντήχησης, στο αντίδοτο της πλήξης.
Γιατί, «ο Άνθρωπος είναι η απάντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση», θα πει André Breton
Παρασυρμένη από μια ακραία ποιητική ιδιορρυθμία, ο λόγος της εκρηκτικά διατυπώνεται στα απόρθητα οχυρά της ποιητικής γεωγραφίας.
Τίποτα δεν χάνεται αν δεν το αφήσουμε να χαθεί
Τίποτα δεν πεθαίνει αν δεν το αφήσουμε να πεθάνει
Παντοδύναμος ο άνθρωπος ηγείται του σύμπαντος
και το διαμορφώνει
Υπήρξε πριν από εκείνο και για κείνο
Συνεχόμενο το μαρτύριο της ποίησης, στους λαβύρινθους της ψυχής. «Νύχτα με λάβωσε ο στίχος», θα πει η δημιουργός με το ποίημα να γίνεται ο μίτος στα αδιέξοδα της ικεσίας.
Κι όμως είναι αρκετή μια άρνηση, για να περπατηθούν ξανά καταδικασμένες απαντήσεις, καταλύοντας πτήσεις.
Άραγε θα συμφιλιωθούν φτερουγίσματα σε ασύμμετρα ομοιώματα;
Ομοιώματα του κανενός
Όταν έκλαιγα να φύγω
Πρόσταζες
«Φύγε! Δε σου αξίζω»
Κι όταν έκανα να σε αφήσω
Ικέτευες
«Στάσου!
Που πας;»
Ιστορία χωρίς τέλος
Κι όλα αυτά εκτεθειμένα
Στον κοινό νου…
ΜΟΥΣΕΙΟ ΥΣΤΕΡΙΑΣ
«Το δικό μας»
ΠΡΟΘΗΚΗ
«Ομοιώματα του κανενός»
Ό,τι διαβάζεις
Είσαι…
Και φοβάμαι πως θα ’ρθει μια μέρα
που δεν θα μπορείς πια
ν’ ακολουθήσεις τα φτερουγίσματά μου…
Θα μπορούσε ο έρωτας να λειτουργεί εθιστικά;
Η ποιήτρια με αφοπλιστική φυσικότητα οδηγεί και οδηγείται στις ακαριαίες ρήξεις του. Αντιμάχεται σώμα με σώμα, για να παγιδευτεί τελικά στην «απαράμιλλη ηδονή της αιχμαλωσίας».
Βιώνει την υποτέλεια, ξεπερνώντας όρια και αντοχές που ισοδυναμούν με θάνατο στην αναμονή του.
Θα πιει το πιο δυνατό όπιο της αθανασίας του έρωτα, επεμβαίνοντας στην καταγωγή και στην μοίρα του ως Αλισάχνη κι ας ξεκουράζονται ήρεμα κύματα στα αγάλματα των βράχων.
«Σε αναμένω», θα ομολογήσει στη ποιητική διαστολή του ερωτικού σύμπαντος, θρυμματίζοντας κορυφογραμμές σε μάγματα σιωπής. Εκεί θα βρεθεί η νέα πατρίδα, για να αναγεννιέται ο έρωτας στη στιχομυθία και την εναλλακτική εξέλιξη της γραφής, που παρουσιάζει στην πρώτη της ποιητική συλλογή,
«ΜΕ ΜΙΑ ΚΙΝΗΣΗ».
Υποτέλεια
Θρυμματίζεις την κορυφογραμμή των κοραλλιών
τη στιγμή που ο ήλιος κοιμάται αμέριμνος
στο γαλαξιακό του άπαν
Ξυραφίζεις τη θάλασσα
τη στιγμή που το κύμα ξεκουράζεται ήρεμα
στην απόκοσμη νηνεμία της γαλήνιας μοναξιάς του
Καταριέσαι την ώρα που ένας έρωτα, ένας θάνατος
κι ένα γιασεμί
αντιμάχονται συνεχώς σώμα με σώμα
Κι όμως εγώ, πάλλομαι κάθε λεπτό
καθώς εθίζομαι απείθαρχα
στον άστατο ήχο της αναπνοής σου
και παγιδεύομαι αχόρταγα στο ναρκωτικό φιλί
Από παιδί σε θυμάμαι…
Η απαράμιλλη ηδονή της αιχμαλωσίας μου
Σε αναμένω!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
