| |
ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗς ΜΗΝΑΣ.....
Πρόσκληση
………………………………………………………………………………………………………..
Ελάτε στην εργένικη βραδιά μας, απαλλαγείτε από τις σκέψεις, βγάλτε τα παπούτσια, καθίστε στις μαξιλάρες μπροστά στο τζάκι, θ΄ ακούσουμε μουσική, θα κολυμπήσουμε στο χάος των ήχων ωσότου ο άφωνος κόσμος των ονείρων μας κλείσει στη αγκάλη του και… εδώ όλα επιτρέπονται. Κερνάω κρασί γλυκόπιοτο μα και δυνατή ρακί για θόλωμα μυαλού. Μπορείτε να κάνετε ό,τι θέλετε. Σε τούτο δω το χώρο όλα επιτρέπονται, τούτη τη βραδιά κάθε φαντασίωση πραγματοποιείται, αρκεί τις μαγικές λέξεις να πείτε………….
.............................................................................................................................................
Είναι παράξενο, μα γεγονός, το αίμα μου τράβαγε πράξεις ανομολόγητες για σεμνούς ηθικολόγους. Ένα πήδημα με άντρες χυδαίους, σκληρούς που με πλακώνουν, με ξεφτιλίζουν και φεύγουν μες το σκοτάδι. Επιλογή μου; Ειμαρμένη; Κισμέτ;…………………
............................................................................................................................................
Ύστερα βρίσκω παρηγοριά στο απαλό τρίχωμα των γατιών μου, τις φωνάζω κοντά μου, Έλβιν, Μαρία, Ελάιν, Μάρθα, Έλια, Μαρλίν ….. Περίεργο τριάντα δύο θηλυκά που τα ονόματά τους αρχίζουν από Ελ και Μα . Μία κραυγή που επαναλαμβάνεται από τα μύχια της ψυχής «Έλα Μαμά».
Τώρα αυτό ποιόν ενδιαφέρει; Μα πάλι δεν μπορώ να το αγνοήσω. Παιδάκι ήμουνα μόλις που άρχισα να μιλάω, τη πρώτη φράση που είπα ήταν «Έλα Μαμά». Εκείνη όμως έφυγε με κάποιο γκόμενο σκληρό που μύριζε ιδρώτα και καπνό… Δεν την ξαναείδα, την συναντώ στο απαλό τρίχωμα των γατιών μου.
………………………………………………………………………………………………………
Ζωτικός ισολογισμός
..............................................................................................................................................
Έχω διαβάσει ότι όσα περισσότερα δεινά περνάμε, τόσο περισσότερα μαθαίνουμε και αναπτυσσόμαστε. Πράγματι οι αντιξοότητες μας κάνουν πιο δυνατούς ανθρώπους.
Όταν γυρίζω πίσω για ν΄ αξιολογήσω τη ζωή μου διαπιστώνω πόσο έχει αναπτυχθεί ο νους μου, πόσα θετικά στοιχεία απόκτησα και το σπουδαιότερο ότι έμαθα ν΄ αφήνω το παρελθόν στο παρελθόν, να μη ζω μέσα σε αυτό.
Παραμέρισα το μίσος, έπιασα τον εαυτό μου ν΄ αντικαθιστά το μίσος με αδιαφορία και το βασικότερο έμαθα να εκτονώνω την οργή μου και να χαλαρώνω.
Τώρα, αν θέλω να είμαι ακριβής αυτό το τελευταίο δεν το έχω πετύχει απόλυτα απλά προσπαθώ και έχω κάνει πολλά βήματα. Εκείνο που εξακολουθεί να με κυβερνά, κατά καιρούς, είναι “ο κύριος Φόβος” που φτάνει στον πανικό, σπανίως μεν αλλά υπάρχει…
Ναι, έμαθα από τα παθήματά μου, « ο παθός, μαθός» λέει ο σοφός λαός μας.
Ό, τι κατά καιρούς έχω πάθει το ψάχνω το αναλύω, παίρνω τα στοιχεία του, κρατάω τα καλά πετάω τα σκάρτα, διδάσκομαι από αυτά.
………………………………………………………………………………………………….
Πάντα μου άρεσε να δίνω αγάπη, να βοηθώ όπου και όπως μπορώ, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς υστεροβουλία, χωρίς να περιμένω ευχαριστώ. Ίσως γιατί πίστευα και πιστεύω ότι η αγάπη είναι καθρέφτης, ό,τι δίνεις παίρνεις. Ίσως γιατί έχω ανάγκη να με αγαπούν, να με αποδέχονται. Η αγάπη, είναι το οξυγόνο της ζωής μου.
Αγάπη είναι κατάθεση ψυχής, καταθέτεις χρήματα στο κεντρικό κατάστημα κάποιας τράπεζας ξέροντας ότι μπορείς να κάνεις ανάληψη από όποιο υποκατάστημα.
…………………………………………………………………………………………….
Από τη στιγμή που τα “βρήκα” με τον εαυτό μου, έμαθα να τον εκτιμώ να τον σέβομαι, να τον αγαπώ, τότε η ζωή μου άλλαξε. Ηρέμησα.
Όχι, ότι δεν έχω στιγμές που θυμώνω, που βρίζω, που κτυπάω πόρτες. Θα ήταν ψέμα αν έλεγα κάτι τέτοιο, όμως αυτό δε παραμένει, περνάει σαν ένας άνεμος ή σαν κυκλώνας, μπορεί να κάνει κάποια ζημιά, αλλά περνάει. Ταράζει τα νερά και μετά… γαλήνη.
Παλαιότερα θα τρυπούσε νου και ψυχή, θα το αναμασούσα, θα το έκλωθα και αυτό θα διαιωνίζονταν, θα διογκωνόταν, θα μ΄ έπνιγε. Μια ατομική βόμβα στα εντόσθιά μου…
………………………………………………………………………………………………………..
Κάθε περιπέτεια υγείας μου, κάθε οικονομικό στραπάτσο, κάθε ανθρώπινος πόνος ήταν ένα μάθημα, για να καταλήξω στην διαπίστωση ότι «τίποτα δεν γίνεται τυχαία».
Λέει η Elisabeth Kubler-Ross, ότι: «αν προστάτευες τα φαράγγια από τις θύελλες,
δεν θα έβλεπες ποτέ την ομορφιά που έχουν τα σκαλίσματα στα τοιχώματά τους».
Είναι σωστό, κάθε θύελλα αφήνει τα ίχνη της που είναι αξιοπρόσεκτα, σε μία κλίμακα από τραγικά μέχρι και όμορφα, όμως όλα μάς προσθέτουν γνώση και… ομορφιά.
………………………………………………………………………………………………………..
Κάποτε δούλευα, για πολλά χρόνια σε εξαντλητικούς ρυθμούς. Ε΄ και; Οι περισσότεροι έτσι δουλεύουν. Ναι, μα το δικό μου λάθος ήταν ότι δεν κοιμόμουνα πάνω από τέσσερις ώρες, με φυσιολογικό αποτέλεσμα το κορμί κάποια στιγμή να διαμαρτυρηθεί. Τότε “την πάτησα” γιατί η διαμαρτυρία του κορμιού μου συνέπεσε με ψυχικό πόνο και υπερβολική πνευματική φθορά πυροδότησε την βόμβα που χρόνια κρύβονταν εντός μου.
Και… το μπουμ έγινε, δυνατό, εντυπωσιακό, θορυβώδες όταν συναντήθηκαν στο ύψιστο σημείο, στην κορυφή του τριγώνου, στο ναδίρ της έντασης η ψυχή, το κορμί και ο νους.
Τότε, ξεκίνησε το ταξίδι…………………………………………………………………………….
....................................................................................................................................................
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
