stixoi.info: Μεθύσι

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	132741 Τραγούδια, 271229 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

Μεθύσι

Πλησιάζει η πρωτομαγιά... η φύση οργιάζει... κι ο νους μας πάντα τάζει...

[font=Lucida Sans Unicode][color=black]Όταν αφήνεις το εγώ και γίνεσ’ ο κανένας
ρέεις μες στο μεράκι σου χάνοντ’ οι διαστάσεις
ο ποταμός σου αγνόρυτος, ολάνθιστες οι οάσεις
το κάστρο σου σαν άδυτος κι απάνεμος λιμένας.

Έξω εκεί δημιουργείς εσένα απ’ τον κανένα
μ’ έργα π’ ούτε φαντάστηκες πως είχες τις δυνάμεις
και είν’ αυτά που δεν σ’ αφήνουν ν’ αποκάμεις
μες στης ζωής την πορφυρή... κι ανήθικη αρένα.

Όλα όσα σε άγγιξαν... μεγάλα ή τιποτένια
κρέμονται σε αόρατα κι ανήκεστα τσιγκέλια
κοιτούν ή αποστρέφονται, κάποιοι βάζουν τα γέλια
μα εσύ έχε πνεύμα λεύτερο και βασταχτάρια δρένια

Στης μάνας που σε γέννησε να περπατάς τους κήπους
ν’ αποκαθάρει η ψυχή με τον βουνίσιο αγέρα
τη γνώση μόνο να θωρείς της πίστης σου μητέρα
το σώμα να το κουβαλάς πάνω στου νου τους ίππους.

Ρίχνε το φιδοτόμαρο που σ’ έζωσε στην πόλη
σιγά-σιγά διαβαίνοντας απ’ το μπετόν στη φύση
που όταν ενσωματώνεσαι... διψάς απ’ το "μεθύσι"
κι αναλογιέσαι: ας δίψαγε έτσ’ η ζωή μου όλη![/font] [/color]


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 6 Στα αγαπημένα: 1


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Συναισθήματα - Εικόνες,Φιλοσοφικά Ομάδα Ελεύθερος στίχος - Ποίηση

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

athos.ioannou@gmail.com 27-04-2014 @ 06:37	::up.:: ::up.:: ::up.:: ΘΑΥΜΑΣΙΟ
Ηώς 27-04-2014 @ 09:20	Όταν αφήνεις το εγώ και γίνεσ’ ο κανένας ρέεις μες στο μεράκι σου χάνοντ’ οι διαστάσεις.... με το ξεκίνημα τα λες όλα.... εξαιρετικό καθ'όλα! ::love.:: ::theos.::
ΒΥΡΩΝ 27-04-2014 @ 09:26	Στης μάνας που σε γέννησε να περπατάς τους κήπους ν’ αποκαθάρει η ψυχή απ’ τον βουνίσιο αγέρα τη γνώση μόνο να θωρείς της πίστης σου μητέρα το σώμα να το κουβαλάς πάνω στου νου τους ίππους. ::theos.:: ::up.:: ::theos.::
Ναταλία... 27-04-2014 @ 13:51	Έξω εκεί δημιουργείς εσένα απ’ τον κανένα μ’ έργα π’ ούτε φαντάστηκες πως είχες τις δυνάμεις και είν’ αυτά που δεν σ’ αφήνουν ν’ αποκάμεις μες στης ζωής την πορφυρή... κι ανήθικη αρένα. Όλα όσα σε άγγιξαν... μεγάλα ή τιποτένια κρέμονται σε αόρατα κι ανήκεστα τσιγκέλια κοιτούν ή αποστρέφονται, κάποιοι βάζουν τα γέλια μα εσύ έχε πνεύμα λεύτερο και βασταχτάρια δρένια Εξαιρετικό όλο ::yes.:: ::theos.:: ::theos.::
Aνδρέας Lark 27-04-2014 @ 23:45	...ωραίες σκέψεις...!
φλοισβος 16-07-2014 @ 08:22	Υπέροχος όπως πάντα... ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο