| |
Το καμένο πεύκο, βγάζει βελόνες πράσινες ξανά
Τι καθαρός που είναι τούτος ο αέρας
Ο κατάκοιτος σήμερα βγαίνει από την κάμαρα
Στο φως
Ο πληγωμένος τον πόνο αποχαιρετά
Χαμογελάει δίπλα του η ανοιξιάτικη μορφίνη
Η ποίηση επουλώνει, η καρδιά μουδιάζει
Αναχωρούν οι σκέψεις για τις μέρες που θα ‘ρθουν
Το οξύ έκαψε το χάος, έκαψε και την ψυχή μου
Έφτιαξε την μοναξιά και ένα χώμα απόβλητο
Μία λάσπη τοξική
Ο διαρρήκτης διέλυσε το σπίτι
Γέμισε μελανιές τα πρόσωπα και τις φωτογραφίες
Έτσι λοιπόν, ο οίκος βεβηλώθηκε
Η αθωότητα ξεψύχησε βιασμένη …
Μέχρις εδώ.. Με τυλίγει ένα νέο σπίτι
Με τοίχους φτιαγμένους από όνειρα, με τραγούδια
Ύστερα σιωπή, μία ιστορία βαρετή
Είναι δουλειά του Θεού; Είναι του δικαστή;
Δεν είναι σίγουρα δική μου!
Να αποδώσω δικαιοσύνη συμπαντική
Πέρασε και χάθηκε στην σιωπή
Δεν ήταν για καλό, Δεν ήταν για κακό
Ήταν απλώς μία ιστορία βαρετή
… Πηγαίνω ήσυχα, ντυμένος παιδί, να κοιμηθώ…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
