| |
Έσερνε όλο το κόσμο μέσα στα μάτια του. Τα μάτια του που ήταν μία φουρτουνιασμένη θάλασσα και πάνω τους ταξίδευαν όλα. Ολη του η ζωή. Οσα νοστάλγησε, όσα πόθησε, όπου τον έφτασαν και στο βάθος τους κρυμμένα όσα ναυάγησαν. Λες και ο κόσμος όλος, οι στιγμές του, οι ημέρες τα χρόνια, ήταν βαρκούλες που ταξίδευαν πάνω στις θάλασσες των ματιών του. Σαν έπεφτε το βράδυ μονάχα ησύχαζαν τα κύματα και αποκαμωμένα χάνονταν στα σκοτάδια. Μαζί τους και όλα. Σιωπούσαν και έψαχναν μάτια για να ταξιδευουν. Τόσες θάλασσες κι ακόμα η ζωή δεν χόρτασε ταξίδι. Τόσα μάτια που άνοιξαν και έκλεισαν τα βλέφαρά τους, την ταξίδεψαν, κι αυτή , άπληστη, αχόρταγη, τα βγάζει από το βαθύ τους λήθαργο για να γεμίσει το βυθό τους ναυάγια. Αρκεί να ταξιδεύει. Κι εσύ, κάθε που κούρσευες του χρόνου τις γαλέρες, αυτανδρες βυθιζόντουσαν. Με τα δύο σου μάτια, να κοιτάζουν πάντα μπροστά. Γιατί πίσω αν ρίξεις μια ματιά, και δεις το βυθό των ματιών, το βλέμμα της μέδουσας , τα σόδομα και τα γόμορα, θα μοιάζουν εμπρός του, σαν χάδι κι απαλό της ύπαρξης νανούρισμα. Το ξέρει άλλωστε η ζωή. Ξέρει πως πίσω να κοιτάξει , κανένας δεν θα άντεχε. Ευθύς θα πάγωνε και θα βυθιζόταν στο σκοτάδι που τον γέννησε. Γι αυτό δεν έφτιαξε δρομέα δυνατο, μεγάλων αποστάσεων. Ξέρει το γιατί. Το ατού της, το μεγάλο της μυστικό, ο άσσος στο μανίκι της, είναι οι σκυταλοδρόμοι. Οι σκυταλοδρόμοι με τη φλόγα στα χέρια να σιγοκαίει την ύπαρξη και να μεταλαμπαδεύει τη φλόγα. Οπότε, κοίτα μπροστά άνθρωπε και πίσω μην διανοηθείς ποτέ το βλέμμα σου να στρέψεις. Μονάχα μπροστά και γράφε σε λευκές κόλες χαρτί, θεωρίες για να παλεύεις την απελπισία σου στις θάλασσες των ματιων σου που αργά αργά στερεύουνε....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
