| |
Είμαι ένας τεμπέλης,
δηλαδή ένας πολύ συναισθηματικός τύπος.
Μου αρέσει όταν ξαπλώνω καπνίζοντας,
ακούω κλασική μουσική,
έπειτα βαριέμαι,
ή μάλλον θλίβομαι,
περισσότερο,
και βάζω ένα δίσκο με ποστ πανκ.
Ο Ίαν Κέρτις να άκουγε κλασική μουσική;
Ήταν ένας καταθλιπτικός νέος ,
που αν θυμάμαι καλά αυτοκτόνησε,
χόρευε σε ένα δικό του ρυθμό,
σα να βγαζε οργισμένη θλίψη,
σα να πάλευε με την τρέλα ή κάτι τέτοιο,
πάντως μου άρεσε να τον βλέπω να χορεύει έτσι.
Όπως μου άρεσε κι ο Νίκ Ντρέικ,
που τα κομμάτια του είναι όλα χαρούμενα θλιβερά,
στο ίδιο αργό τέμπο
και μου θυμίζουν πολύ εκείνα του Τσετ Μπάκερ,
που υπό την επήρεια ναρκωτικών,
έπεσε απ΄την ταράτσα ενός ξενοδοχείου.
Ένας ηλίθιος συναισθηματικός που συγκινείται ,
απ' τα γεγονότα της ζωής του Μοντιλιάνι,
του Αντονέν Αρτώ,
ή απ' τα μάτια ενός κοριτσιού στο δρόμο,
από ένα ανέλπιστο χαμόγελο,
το κλάμα μιας γυναίκας,
ένα σημείωμα αυτοκτονίας,
την μοναδική φωτογραφία του Πίντσον,
παράξενες φιγούρες που συναντάς τυχαία οπουδήποτε,
το Μπελμοντό και τη Σένμπεργκ στην πρώτη ταινία του Γκοντάρ,
το Μάη του 68 και τους καταστασιακούς,
νωρίτερα τους σουρεαλιστές και το νταντά,
τα τελευταία ποιήματα του Παβέζε,
καθώς κι ενός Έλληνα ποιητή που αυτοκτόνησε,
συνδέοντας ένα λάστιχο -που χε χώσει στην καμπίνα του αυτοκινήτου-,
με την εξάτμιση.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
