| |
Να έβρισκα λίγη καλοσύνη... Όπως εκείνη που πηγάζει από τις νότες μιας μουσικής, σταλμένης από κάτι έξω και μακρυά από εμάς - τόσο ξένο προς την απελπισμένη μικρότητα μας. Να έβρισκα μια γαλήνη, πρωτόγνωρη και αταλάντευτη, σαν τον μαγιάτικο ήλιο μετά τον βαρύ χειμώνα, να γαντζωθώ πάνω της με όλη μου την δύναμη και να μην μπορώ να την γεμίσω πληγές και πόνο επειδή κάθε πληγή θα γίνεται φάρμακο και κάθε πόνος θα γίνεται ξεχασμένη ανάμνηση. Πόσο ήθελα να γιατρευτώ από όλα τα δηλητήρια και να σταθώ επιτέλους άξιος και ικανός να κοιτάξω τον ουρανό σαν φίλο, που με νοιάζεται και με φροντίζει. Μια τόση δα καλοσύνη αρκεί κι όμως, δεν την βρίσκω και όσο δεν την βρίσκω τόσο την αναζητώ κι άλλο τόσο χάνομαι σε έναν αγώνα χωρίς αρχή και τέλος. Σαν τον δαιμονισμένο που δαγκώνει τον εαυτό του για να πονέσει κι άλλο επειδή μόνο στον πόνο βρίσκει σκοπό και λύτρωση. Να ξεφύτρωνε μια μέρα κάπου στον κόσμο λίγη καλοσύνη, πόσα από αυτά που μας καταδυναστεύουν θα μετατρέπονταν σε θεϊκές μελωδίες.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
