| |
Ώρα έξι.
Μερικά μηνύματα πριν τη συνάντηση.
Μηνύματα μάλλον ψυχρά
με λιγοστό ενδιαφέρον, με καμία συμπόνια.
Ξέρουμε και οι δυο τι θα ακολουθήσει.
Εσύ είχες κατασταλάξει ήδη απο μέρες,
μα εγώ όντας αφελής προσπαθούσα
να διακρίνω μια πλαινή πόρτα στο αναπόφευκτο.
Τώρα ξέρω.
Συναντιόμαστε στο πάρκο μας.
Μέσα σε μια ώρα το παρελθόν διαγράφεται.
Τα δέντρα που αγναντεύαμε μαραίνονται.
Ο ουρανός σταθερά συννεφιασμένος.
Μάλλον κι αυτός θα είχε καταλάβει απ' το πρωί
τι θα ακολουθούσε.
Συζητάμε, άσκοπα θαρρώ, αφού ξέρουμε
και οι δυο πως θα τελειώσει.
Ρίχνουμε ευθύνες, εκφράζουμε παράπονα.
Άσκοπα παράπονα αφού όλα θα τελειώσουν.
Το βλέμμα σου ανεξήγητα σκληρό.
Ξάφνου μου λες πως είμαι οξύθυμος απόψε.
Και 'γω αναρωτιέμαι τι μπορεί να κάνω λάθος μαζί σου.
Κάποια στιγμή παίρνεις τον λόγο.
Αν δε το έκανες, θα το έκανα εγώ
έτσι που έχουμε γίνει.
Μου λες καλύτερα να χωρίσουμε
και 'γω χαμογελάω.
Εσύ μιλάς και 'γω αδύναμος
να ακολουθήσω τις εξελίξεις χαμογελάω.
Με ρωτάς με απορία.
"Κρίμα" σου απαντώ κοιτώντας στα μάτια.
Μια λέξη στριφογύριζε στο μυαλό μου.
Οτιδήποτε περισσότερο θα ήταν άσκοπο θαρρώ....
Σκοτάδι. Σε παίρνουν τηλέφωνο και είναι η ώρα.
Kαι θα φύγουμε μόνοι.
Δεν θα σε γυρίσω στο σπίτι σου.
Δεν θα πιαστούμε απ' το χέρι.
Πάντα απ' τα στενά.
Απέφευγες τους μεγάλους δρόμους μήπως μας δουν.
Πάντα απ' τα πεζοδρόμια.
Μόνο στους δρόμους βάδιζα
και εσύ μου έμαθες αυτή τη γλυκιά συνήθεια.
Τώρα θα περπατήσω μόνος μου.
Τώρα θα γυρνάω στα στενά γύρω απ' το πάρκο μας,
μένοντας στις σκιές και ποτέ πλησιάζοντας
τα φώτα του δρόμου.
Ίσως κλάψω για σένα.
Ίσως πάρω κάποιον φίλο να παρηγορηθώ.
Ίσως σε βρίσω. Ίσως σε βρίσω για όλα αυτά
που θα ήθελα και ποτέ δεν πήρα.
Ίσως σε βρίσω για να αντέξω την πίκρα.
Μα ίσως είμαι λίγο δραματικός.
Ίσως απλά γυρίσω στο σπίτι.
Και βάζοντας το κλειδί στην πόρτα
θα είναι εκεί το μπρελόκ που μου χάρισες
να με λυγίσει ξανά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
