| |
ptoumassis
03-05-2014 @ 21:54 | Οφείλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής, γιατί ο Άνουγια είναι ένας πολύ μεγάλος έλληνας ποιητής... Λοιπόν, φίλε Άνουγια, μού το έστειλες στο φέις μπουκ και αμέσως σού τηλεφώνησα λέγοντάς σου τη γνώμη μου, ότι δηλαδή το ποίημά σου αυτό ΕΙΝΑΙ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ και όχι μόνο. Πρόκειται για μακράν το καλύτερο ποίημα που έχω διαβάσει στη ζωή μου ολόκληρη... Συμπεριλαμβάνω στα διαβάσματά μου φυσικά ακόμη και τον Κ.Π.Καβάφη... Κι επιμένω στη γνώμη μου αυτή... Το παρόν ποίημα δεν το χορταίνω, μού μιλάει μέσα μου με έναν εντελώς ξεχωριστό τρόπο, νιώθω τον συμβολισμό του, ζηλεύω την τέχνη του, εκπλήσσομαι με το ύφος του, υποκλίνομαι στη μεγαλοσύνη του. ΑΛΛΑ, και ξαναλέω, αλλά, υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια. Όταν το διάβασα στο φέις μπουκ, έλειπε ένας στίχος!!!!!!!!!!!!!! Ναι, ακριβώς έτσι είναι. Έλειπε Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΙΧΟΣ. Λοιπόν, τι συνέβη: Θεώρησα το ποίημα ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΡΤΙΟ δίχως αυτόν τον τελευταίο του στίχο, που τώρα δα, πριν από λίγο τον διάβασα με απίστευτη έκπληξη - δυσάρεστη έκπληξη... Θα προτιμούσα το ποίημα να μην περιέχει τον τελευταίο σου στίχο, φίλε Άνουγια και να τελειώνει έτσι "ανορθόδοξα" όπως εγώ το διάβασα στο φέις μπουκ... (Σημειώνω πως από δικό μου λάθος δεν είχα δει τον τελευταίο στίχο, ενώ τώρα που ξανακοίταξα, υπάρχει....). Και επιμένω: Δεν πειράζει, ας μην είναι δίστιχο το τελείωμα. Ας είναι μονόστιχο. Το "ο στρατιώτης ανακοινώνει" κ.λπ., δεν το θέλω ούτε να το βλέπω... Προτιμώ να μένει δήθεν ημιτελές και να ωθεί τον νου του αναγνώστη σε πολύ περισσότερα απ' όσα μπορεί ποτέ να πει ένας ακόμη στίχος, πόσω δε μάλλον τούτος εδώ που τον θεωρώ απαράδεκτο.......................... Εκεί, στο "σκοτώσει", μπαίνει τελεία ή τίποτα. Πάντως κανένας άλλος στίχος παρακάτω. Ο αναγνώστης, μόνος του, συνεχίζει........................................................ | | anuya
04-05-2014 @ 13:57 | Αγαπητέ Παναγιώτη, χάνεσαι σε αυτήν την κοινωνία! η ρητορικήσου δεινότης θα έπρεπε να σε αναγάγει στην κορυφή, αλλα δέν το βλέπω.
Αυτός ο τελευταίος στίχος που λές είναι το κέντρο της όλης ιστορίας, ο πυρήνας στον οποίο το όλο ποίημα κατατείνει κ τον οποίο όλο το ποίημα εξηγεί. Η ιστορία αυτή είναι αληθινή, ή πάντως όλοι την είχαμε για αληθινή όταν υπηρετούσα, κ δέν έχω κανένα λόγο να μήν την πιστέψω, διότι ο ίδιος είδα ακόμη πιό φοβερά πράγματα απο αυτό που άκουσα.
Άν αφαιρέσω τον στίχο, θα είναι σάν να αφαιρώ το κυριότερο σημείο του ρεπορτάζ. (Ή σάν να αφαιρώ απο τη σούπα το κρέας του λαγού κ αφήνω μόνο το ζουμί. Και τα κόκκαλα θα αφήσω μέσα στη σούπα, όχι μόνο το κρέας). Σάν ρεπορτάζ λέγανε αυτήν την ιστορία, τονίζοντας πάντοτε αυτόν τον τελευταίο στίχο:
ο στρατιώτης ανακοινώνει «θα σου____την χαρίσω σήμερα κι εγώ»
Θα πείς, φανταρίστικη κακογουστιά; Δέν το βλέπω κακόγουστο με κίνδυνο να σε εκπλήξω, αλλα κ κακόγουστο να είναι, έτσι ήταν το γεγονός το ίδιο, έτσι έγινε, έτσι ειπώθηκε στην πραγματικότητα. Δέν είναι μύθος, είναι πραγματικό γεγονός παρά την μεγαλειωδώς μυθικήτου κ συμβολικήτου διάσταση.
ξέρεις τί έλεγε ο Dino Abiddin για τον Nazm Hikmet; "ο Hikmet δέν είναι ρεαλιστής. Είναι η ίδια η πραγματικότητα".
Η ποίησημου θέλω να λειτουργεί σάν φακός που μεγεθύνει, αλλα δέν παραμορφώνει, ούτε παραλείπει.
Ίσως οι τρείς τελείτσες μετά το "σου" (...) είναι που το χαλνάνε, αυτές μπορώ να τις αφαιρέσω, κ θα βάλω στη θέσητους 3 ή 4 κενά.
Το οτι ο αναγνώστης μόνοςτου συνεχίζει, εξακολουθεί να συνεχίζει. Κ με τον τελευταίο αυτόν στίχο που βρίσκεις αντιποιητικό, ουχ ηττον (όχι λιγότερο) εξακολουθεί ο αναγνώστης να συνεχίζει.
Άν δέν σε έπεισα, σε περίπτωση που το δώσεις κ αυτό μαζί με άλλα ποιήματα για δημοσίευση, τον τελευταίο στίχο θα τον έχω γραμμένο με ξένα γράμματα για να μήν τον διαβάσει κανείς εκτός αν έχει σπανιότατη περιέργεια. | | ptoumassis
04-05-2014 @ 15:40 | Προβληματίστηκα τώρα, πάρα πολύ. Ειλικρινά, ΔΕΝ ΞΕΡΩ... Τρέφω κι εγώ μεγάλο σεβασμό για την πραγματικότητα. Τρέφω για την πραγματικότητα, τουλάχιστον, τον ίδιο σεβασμό που μπορεί να τρέφει η Τέχνη. Προβληματίστηκα και λύση δεν βρίσκω... Μ' αρέσει η ξενική απόδοση, αλλά σκέφτομαι μήπως σε πήρα στον λαιμό μου και θα 'πρεπε να το ξαναγράψεις στα ελληνικά... Ωχ, δεν ξέρω................................. | | anuya
05-05-2014 @ 07:20 | Νά ένα βάσανο, μιά που δέν είχαμε, βρήκαμε ένα βάσανο. Κατ' εμέ δέν είναι μονο θέμα πραγματικότητας. Τον βρίσκω λίαν ποιητικό αυτόν τον στίχο: σήμερα μου την χαρίζεις, σήμερα κι εγώ σου την χαρίζω. Τη ζωή σου χαρίζω, γιατί κ η σημερινή ποινή που μου χάρισες ισοδυναμεί με ζωή, γιατί μου δίνει την αφορμή να ξεπεράσω τον εαυτόμου. Έτσι γίνομαι ανώτερος απο εσένα, ανώτερος απο τον εαυτόμου. Εσύ είχες δικαιοδοσία να μου χαρίσεις, αλλα εδώ αποδεικνύεται οτι η δικαιοδοσία είναι δικήμου, άν ήθελα πέθαινες κ επειδή το θέλησα ζείς. Το τί έγινε ύστερα απο αυτό, είναι "ο αναγνώστης συνεχίζει...". | | ptoumassis
07-05-2014 @ 19:32 | Φέρε το, στην προηγούμενη μορφή του... Ας είναι στα ελληνικά ο τελευταίος στίχος. | | anuya
08-05-2014 @ 07:17 | ォ ᄉﾀラチオーテーᄉ アナキョイノーネイ «テャ ソウ テーン ハリソー セーメラ、キェゴー・» | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
