| |
Βρέχει, βρέχει βαθιά μου
στις άκρες των ματιών μου σου μεγάλωσα ένα κήπο όλο τριαντάφυλλα
(τώρα που έφυγες κατάλαβα από πού το τόσο κόκκινο)
καθένα τους ένα μικρό τετράδιο της θλίψης
αν μ’ είχες διαβάσει θα ήξερες
αν μ’ είχες διαβάσει δε θα βιαζόσουνα να φύγεις
Κι όμως, στοιβάζοντας τον πόνο μπόρεσα να σου φτιάξω μια χαρά
-κοίτα με- η λήκυθος των άστρων σου ανήκει
στα χέρια μου έχω δέκα κλειδιά
τις πόρτες ψάχνω ακόμα, θα τις βρω
κι όταν χαράζει οι ξοδεμένες μου ευχές ανάκατες μες στον αέρα
λεν τ’ όνομά σου απ’ την αρχή
μιλούν μόνο γι’ αγάπη
το κτητικό της προσωνύμιο δε μου ανήκει πια, μα δεν πειράζει,
έτσι μπορώ ελεύθερα να μου λιγνεύω τον εγωισμό
χρειάζεται θυσίες ο κόσμος μας, έτσι δε μου ‘λεγες;
Τα θυμάμαι τα λόγια σου
τα ακονίζω σε ώρα ανάγκης
πιότερο όμως θυμάμαι την αμίλητη σιωπή σου
ίσως δεν ήτανε ολάκερη δική σου τελικά
ίσως μου έλαχε ένα μερίδιο κι εμένα.
Σωπαίνω βαθιά σου και βρέχομαι.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
