| |
Μες τη καρδιά όλα παίρνουνε,
τα χρώματα που νιώθει,
κορίτσι απ τον παράδεισο,
ο χωρισμός πληγώνει.
Σπαθί, που κόβει τη ζωή,
και πάνω του κυλάνε,
στη βρεγμένη λάμα απ τη στοργή,
τα όνειρα που πάνε.
Μα απ τα όνειρα σηκώνεται,
ξανά ψηλά η ψυχή μου,
γεννά τους πόθους της αυτή,
και σε φιλά πριν φύγω.
Αντίο, καθώς φεύγω με κοιτάς,
και το σπαθί αφήνεις,
Γλύφεις τα χείλια απ τα φιλιά,
και αδύναμη δακρύζεις.
Μες το καράβι σάλπαρα,
με πόθους ίδιους όμως,
δυο μάτια αθώα για στεριά,
και τ' άστρα για λεωφόρους.
Τρέχεις στην άκρη και βουτάς,
χωρίς γιατί να ξέρεις,
με το σπαθί σου και η στεριά,
στο κύμα κατεβαίνει.
Ρωτάς γιατί σε ανέβασα,
τον κόσμο αφου έχεις κλέψει.
Σκοπός δεν είναι η στεριά,
μα το ταξίδι ξέρεις.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
