| |
| | ατιτλο 1 |  | | | μδ | | |
ξερω πολυ καλα οτι το φλεβαρη,
αποφασισα οτι πλεον,οσο ζω,
θα χω τρια τεσσερα σπιρτα ν αναψω...
τοσο μακρια ηταν η πληρωμη της αγαπης που εχω μεσα μου.
και σ αυτο το κουραστικο του ερωτα ταξιδι θα ειχα τοσες ευχες ακομη,
πρωτου ολοκληρωτικα ερωτευτω....
το μαρτη αναψα 2 σπιρτα και τωρα ειναι ενα ακομη λιγο αναμμενο...
καταννοω πια οτι αν ετουτο σβησει...συμφωνα με το συμβολισμο μου,
θα χω πια μοναχα ενα,για παντα.κι επειδη με ξερω.δε θα το ασκουσα ποτε....
πιστευω οτι παλια ηθελα να χα σπιρτα οσα τα παιδια που θα εκανα....
μα σπαταλισα προφανως σε ανθρωπους πολλα,διχως να τ αναβω για μενα...
ειμαι τοξοτης,ειμαι φωτια.μα μερες σα και σημερα,που ψιχαλιζει,δεν ειμαι αρκετα τρελλος,
να βγαινω εξω.θελω να ξερω αν ενα κουτι εχει πενηντα σπιρτα.δε θελω να ξερω,να μετρησω ποσα εχω ηδη χασει.ενα κουτι μου δωκαν ομως.λεω,ετσι,για το ωραιο,οτι δε τα αναβα ολα εντελως.λιγο λιγο και τοτες εχω καμια 300αρια ακομη.μα η αγαπη κι η αληθεια,δεν ερχονται απο ηλιθιοτητες για αλλους....
μηπως στ αληθεια,εχω ολακερο το κουτι...και θα το πεταξω στα ποδια οποιας αγαπησω...
απλα για λιγο φως...μηπως του ερωτα,δε τους αναβαν,μα αντιδρουσαμε και βγαζαμε φλογα...
αναλογη του ποιου ειμαι κι εγω...μηπως τελικα,δε μπορω να ηττηθω γι αυτο που εγινα,
τοσα χρονια,απο μια απλη ιδεα.........το αγορακι με τα σπιρτα...
ρωταω διαρκως....δεν εχω απαντησεις....δε με νοιαζει....
να σας πω...θα βγω στη βροχη....ας ειναι...
οι ηρωες στεκονται....κι αφου πια με γεμιζει τοσο πολυ να μιλω με μενα,
ειμαι ηρωας στο δικο μου παραμυθι.ειμαι ψηλος αρκετα για να στεκομαι και να γιομιζω...
σπιρτα...το κοσμο...σπιρτοκουτα...και στιγμες να τ αναβουν....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | leloudos | | | |
|
ΒΥΡΩΝ
19-05-2014 @ 19:35 | ::theos.:: ::smile.:: ::theos.::
οι ηρωες στεκονται....κι αφου πια με γεμιζει τοσο πολυ να μιλω με μενα,
ειμαι ηρωας στο δικο μου παραμυθι.ειμαι ψηλος αρκετα για να στεκομαι και να γιομιζω...
σπιρτα...το κοσμο...σπιρτοκουτα...και στιγμες να τ αναβουν....
| | t onoma tou
19-05-2014 @ 19:42 | εχετε συνειδητοποιησει το μεγεθος της σιωπης...τι θα γινοταν αν οι πιο ηχηροι ανθρωποι απλα σιωπουσαν;ποσο εκκωφαντικος ειν ο επιλογος λοιπον; ας υποθεσουμε οτι εγω θα σταματουσα να μιλω...γιατι ο κοσμος δεν ειναι ετοιμος για μενα...ας υποθεσουμε οτι τελικα...δε μπορω ν αναγνωρισω ηλιθιους να με διαταζουν αμα τους καπνισει...ας υποθεσουμε οτι δε θα θυμωσω ξανα,δε θα νοιαστω ξανα,δε θα πληγωθω ξανα...αλλα θα γινω σα κι αυτους...εχετε συνειδητοποιησει τι τερας μπορει να γινει καποιος αν τον πιεσετε απλα να μη κανει καλο; δε μπορω να διαλεξω αυτη τη ματαιη σιωπη και το υφακι...δε κρατω κακια.δε θελω να συζηταω....θελω απλα να προσφερω...κι εχετε συνειδητοποιησει ποσο πιο εμπειρο και σκληραγωγημενο...και δυσκολο ειναι να διατηρηθεις καλος....;;; νομιζω οτι περσι ενα ατομο ξυπνησε 4.45 το πρωι απλα για να μου πει οτι ηταν τιμη του να δουλεψει μαζι μου....με αυτο εκλεισα τη περσινη σαιζον...τη φετινη αληθεια, φοβαμαι θα τη κλεισω ως καποιος που οφειλε να αμυνθει...συντομα ισως...φευγοντας για 4 5 μερες μακρια απο καθεναν,για να γραψει ενα βιβλιο....κανοντας καθε λαθος των αλλων,μεταφορες αγαπης...εχετε λοιπον καταννοησει ποτε οτι αυτοι που τολμανε να γιατρευτουν,ειναι κι αυτοι που μπορουν να κανουν τα παντα σωστα; οχι... | | **Ηώς**
19-05-2014 @ 19:51 | ειμαι ηρωας στο δικο μου παραμυθι...
αυθόρμητες οι σκέψεις σου με τη δική τους φιλοσοφία..
ο καθένας γνωρίζει καλύτερα τον εαυτό του και καταθέτει αυτό που νοιώθει
καλό σου βράδυ
::hug.:: | | t onoma tou
19-05-2014 @ 19:57 | εφυγε μες το χωραφι,νιωθοντας στο μετωπο του τα δακρυα της νυχτας.δε βαδιζε πια,δε κοιτουσε.ειχε μια βαρια κουραση κι εναν θυμο να πολεμα το καστρο της καρδιας.εδωσε μια στα σταχυα και δακρυσε.εκατσε κατω για λιγο.εδιωξε καθε ιπποτη του θυμου.επρεπε να γυρισει στο δωματιο του πριν τον δει καποιος.εφτασε.τα ματια του ειχαν το χρωμα δωδεκα ηλιοβασιλεματων.μετα βιας εβλεπε.πια.ετρεχε η μυτη του.τα δακρυα στο πατωμα ρυακι.δεν εχει σημασια που θα αφησω πια τα πραγματα μου.εδω,η νυχτα ειναι αρκετη ακομη κι αν πεσω στο μαρμαρο και μεινω εκει ως το πρωι.ζαλιστηκε.επεσε κατω ως τα γονατα.συρθηκε.αλλαξε.ξαπλωσε στο καναπε.δε περασε ανασα πανω του και σκεφτοταν την επομενη μερα.μα ειναι χαζο να ομολογεις οτι τετοιοι ανθρωποι απλα θα σκεφτουν.ειχε ηδη αποφασισει.δακρυζε κι αφησε στον αγερα τις λεξεις.οι ηρωες στεκονται....θα πηγαινε.θα εφευγε.θα δεχοταν ολη την ευθυνη.δε συζηταμε ποτε οταν ζουμε σαν ονειρο...δε συζηταμε ποτε για μας....το μελημα του ηταν εκεινη.εγραψε στο χερι του hs....heroes stand....μπορει να φανει απλο,μα ηθελα να σταματησει εκει.αρχισε να στολιζει τα χερια του μελανι.συντομα εγραφε στη παλαμη του ποιηματα.εγραφε εκφρασεις που το σφυρηλατησαν μες τα χρονια.ηθελε να σταματησει να κλαιει.σα να γυρευε κατι ακομα,γυρισε και κρυφτηκε στο χωραφι.πηγε απλα για να θυμηθει πως πονεσε πριν απο μιση μια ωρα.τιποτα περισσοτερο.και να σταθει απεναντι σε τουτο το πονο.καπως βουβος,καπως μπουκωμενος,με το φακο παρατηρησε τα σημαδια που το σωμα του ειχαν αφησει.κι αφου πια ειδε οτι ειχε βουρκωσει τοσο οσο να ειναι ακομη βρεγμενη η γης...αποφασισε να ονομασει το χωραφι ως ενα μερος μαγικο...οπου τα μυρμηγκια μαζευουν ψιθυρους ανθρωπων κι αντι να ρημαζουν καρδιες,τα βγανουν στα ριζες σε ρυακια...η φαντασια,τον εσωζε απο παιδι....ειναι που εμαθε βρισκοντας μιαν αλλη αντιληψη να μη μολυνει ποτε το κοσμο του.γυρισε στο σπιτι.ακεραιος πια.σαν ηρωας.ετοιμος να σταθει για τουτο που απο ενστικτο δε θα προδωσει ποτε.αλλωστε,κυριοι,αμα στη ζωη δε σταθεις καποια στιγμη,οταν εισαι τερμα κατω,ορθιος,δε θα στεγνωσεις...δε θα σηκωθεις....δεν εισαι αντρας.... | | t onoma tou
20-05-2014 @ 04:28 | ξυπναω τριτη μερα με πονο στο στομαχι και ωρα 4.η 5.μπορει κανεις να φανταστει οτι δεν εχω τιποτα....μα τιποτα ακριβως...με καποιο τροπο πηγα σε μια απολογια.με καποιο τροπο προσπαθησα να δουλεψω....το σαββατο που περασε,ξυπνησα θελοντας ν αγορασω λουλουδια....ας παρουμε τα πραγματα απο την αρχη....
πριν απο ενα μηνα περιπου γνωρισα μια κοπελα.εγινε ετουτο που οσο μεγαλωνα ελεγα δε θα γινει ποτε...και το ελεγα πια γιατι στ αληθεια,τωρα πια ειμαστε σε κριση,τωρα πια ο πατερας μου γερασε,αρρωστησε.δε θα ειχα περιθωρια να θυσιασω τιποτα....
κι ομως....το θυσιασα μολις....μολις...εξ αρχης,ναι...πριν δυο μερες...
δε μπορω να πω οτι κατι εγινε,αρχισε.μπορω να πω οτι ενω αρχισε μιλουσα λογικα.μπορω να πω οτι ηταν κοινο.αληθινο.ενα φοβαμαι.αν η απουσια μου απο αυριο και μετα εχει καμια αξια....
μα να πω την ιστορια σωστα.την γνωρισα σ ενα σεμιναριο.τη πρωτη στιγμη που μου μιλησε,πιστεψα σε κατι μεσα της.με τραβηξε.αποτομα αυτο το κατι.ηθελα να την ερωτευτω.να την παντρευτω.περασε μια μερα....τη μερα που τη γνωρισα ειχα αυπνια,τροφικη δηλητηριαση.ημουν αδυναμος,αυπνος....
την επομενη μερα,δεν εκανα τιποτα περισσοτερο.ειμασταν συναδελφοι.θα ειμασταν...ειμαι 33...δεν ειμαι παιδι.ωσπου 5 μερες αργοτερα αρχισα να καταννοω,οτι ειχα ενα φιλτρο μεσα μου...
στη πρωτη στιγμη κουρασης...αδυναμιας....επεσα σ ενα καναπε...σε μια νεα πολη...και εκανα αυτο που επρεπε...εφτιαξα,μ εφτασαν,....στιχοι...δεν εγραψα...δε το εκανα ακομη...
στην επομενη ευκαιρια βρηκα το κινητο της.ανωνυμος.αυτο ηθελα...και μια παραξενη ελπιδα...εστειλα ενα και μονο μυνημα....
δεν ασχοληθηκα αλλο...μετα απο εξι μερες μου ζητησε να μαθει ποιος ειμαι.... νομιζω της εχω δειξει πια ακριβως ποιος ειμαι...
καλα...κακα...αγρια...τη στιγμη που παραιτουμαι...
τη στιγμη αυτην ακριβως που νιωθω εναν φρικτο πονο στο στομαχι....θα συνεχισω... | | t onoma tou
20-05-2014 @ 04:38 | εχω ριξει ιδρωτα,πειθαρχια και δεκα δωδεκα κιλα σε δεκα μερες.αυτο ειναι ακριβως ετουτο που μου πηρε για να μαθω τη νεα δουλεια.την κατεκτησα σε μια βδομαδα...μαλιστα σημερα...πηρα κι ενα εργο ακομη...
που θα πληρωνομουν...σα μικρη προαγωγη...θα εκανα και κομματι των κρατησεων...μα πλεον...δεν ειμαι καλα...εχασα πιστη σε κατι που περιμενα οτι θα με κρατουσε...μια δυο τρεις γυναικες...το τμημα μου...και τουτο εγινε...γιατι ολοι φταινε...μα κυριως εγω.δε νομιζω οτι παραιτηθηκα γι αυτο το λογο....
πιστευω μου αξιζει και η αγαπη αυτης της κοπελας.και η δουλεια.και καθε τι ....μα ετσι οπως τα εφεραν ολοι τα πραγματα,ισως να με χτυπησαν αθελα η και θελημενα στο μονο ευαισθητο σημειο...τη καρδια...πολλοι θα μιλησουν θα σκεφτουν,θα πουν πολλα...
μ ακουστε σε κατι...πλεον...ξερω οτι θα παρω αυτο το κοστος να χασω τα παντα...μονο και μονο για εναν και μονο λογο...
παραιτηθηκα,στο τελος,για να προστατεψω απο αυτα που γιναν και θα ερχοντουσαν,μετα,εκεινη....
ειναι μια βαθια θυσια αγαπης...
ειναι κι ακομη κατι πιο βαθυ.....δινει τα παντα,κοπο,τροπο,προοπτικη...
γιατι ερωτευτηκες....
καταννοειτε οτι στ αληθεια,απλα θα μπορουσα να παρουσιαστω στη δουλεια....αυριο.και οτι με το χρονο θα μπορουσα να κερδισω τη καθεμια τους ξανα.θα γινοταν αυτο.θα μπορουσα.γιατι δεν εκανα λαθος.
παρα μονο ενα.νευριασα σε κεινη το σαββατο...γιατι το εκανα...
θελετε πιστεψτε με...βαθια μεσα μου απλα ηθελα να ειναι ξεκαθαρο...
και να σεβαστω αυτο που εκεινη μου ζητησε.και καταλαβαινα.να ειμαστε τυπικοι στη δουλεια...δε θα περναγα το οριο.περισσοτερο απ οτι εκεινοι...
αλλα αυτη τη στιγμη,οι λυκοι ειναι μαι γωνια μακρια.ειναι πιο πολλοι.ξερω οτι τωρα πια,κατα λαθος,η επιτηδες,αν εγω δε φυγω....
ναι,ας με φανε εμενα,ας πουν...ναι,ναι,οκ...ας πουν...
τους εχω γραμμενους.γιατι μπορω να δουλεψω.
γιατι μπορω να μην ακουσω,γιατι μπορω να το κερδισω..
οσο κακοβουλο κι αν γινει...
πλεον θελουν να με διωξουν οι πιο κοντινοι μου εκει...
και θα το κανω για εναν και μονο λογο...
γιατι πλεον...δε θα μπορεσουν να της κανουν κανενα κακο...
βλεπω καθαρα οτι εγω μπορει να χασω πολλα γιατι ειμαι αληθινος...
συνεχιζω...παω να φτυσω αιμα....και συνεχιζω... | | t onoma tou
20-05-2014 @ 05:10 | εχετε πιστεψει ποτε σε ηρωες; σας πληροφορω αυτοι που ειναι,θα διαφωνησετε με τη λογικη τους.θα πιστεψετε οτι η ιστορια γραφει μοναχα και και και...κι οτι στεκονταν,δε πεφταν....ηρωες ειναι μια μαμα μ ενα παιδι σ ενα καροτσακι...μερικες φορες απεναντι στο κουτσομπολιο μας...ηρωες ειναι ατομα που δουλευουν 12 ωρες και το κανουν,ισως και 15,απλα για συνεχιζουν...
εγω δεν ειμαι ηρωας...να σας πω γιατι; γιατι στ αληθεια,θα κανω αυτη τη πραξη σημερα,θα παραιτηθω....για να προστατεψω καποια που δε μ αγαπησε ακομη,που δε θα το μαθει,δε θα το αναγνωρισει.και στο κατω κατω καποια που εγω εφερα σε κινδυνο...
βασικα...κι εγω κι εκεινη...αλλα ποιος λογαριαζει...αν ειμαι ηρωας...
ειμαι απλα,κλαμμενος,εχω εφιαλτες,χαλια στομαχι,ματωνουν τα χειλη μου,τρεχει η μυτη μου...ποναω...μ ενα πονο βαθυ...
οχι προσωπικο...ανθρωπινο...για τις βλακειες αλλων...
μα κυριως γιατι θυμωσα...ας παμε να μιλησουμε για το σαββατο...
πριν αυτο βεβαια...ας μιλησουμε για τα ποιηματα που εστελνα...ενα μηνα τωρα...ακομη κι αποψε και διαβαζε...μεχρι που της εγραψα...ωρα να φυγω...κι εκει...με μπλοκαρε στο φεισμπουκ...
καπως ετσι τελειωσε κι αυτο...καπως ετσι...μη παει ο νους σας και σκεφτειτε λαθος...αυτη η κοπελα,ειχα μιλησει μεσα της...μ ειχε κοιταξει μ εναν τροπο που σημαινε μια ζωη.απλα φοβηθηκε..
γιατι εγω για τα παιδια μου,οταν κανω,για την αγαπη,για ολα,εγω εχω το σθενος και να μη κλαψω ποτε ξανα.να υπερασπιστω αυτο που πρεπει,το εχω ηδη.δε θα το βρω στη πορεια...πιστευω για κεινη,εγω ημουν πιο ετοιμος,πιο μπροστα,πιο....πιο....ειχα καταλαβει τι σημαινει θυσια...τη τρομαξα,ναι.την εδιωχνα θελημενα καπου καπου,ναι,τα εκανα για να καταλαβει οτι μπορει να υπερασπιστει αυτο που αρχιζε μεσα της...
αυτη θα παρει την αποφαση των πολλων.εγω θα παρω το κοστος ολων.εμαθα μολις μια δουλεια.πηρα μια μικρη εργασια,μια προαγωγη,σε μια βδομαδα εκει.κι ομως,παρα τα λογια των πολλων.και μονο αυτα που θα φτασουν εκεινη,εγω προτιμω να φυγω...
πολλα μπορουν να ειπωθουν...ειναι μες το μυαλο μου...μου ειπαν δυο παιδια,αν φυγεις,δε στεκεσαι σαν ηρωας...δε στεκεσαι για αντρας...δεν ειναι κινηση,αξιο,δε τ αξιζει εκεινη ολο αυτο...
οκ...τοτε ας σταθω σα δον κιχωτης...
το σαββατο το πρωι σηκωθηκα με μια ιδεα.ειχαμε περασει μια συναδελφο που η βαρβαροτητα αλλων την εκανε να κλαψει.ενιωθα πια οτι ειμαστε μια ομαδα.ηθελα να παρω λουλουδια σε ολες...μα ειναι αυτο το ματιασμα.η καταρα...που λεω εγω...δε με αρρωστησε αυτο τρεις μερες....μ αρρωστησε οτι....τελικα...το κακο μπορει να βγει πιο ευκολα,να επιβιωσει...με προφτασε....το λοιπον...
πηρα λουλουδια.ηθελα να παρω για ολες.δε το εκανα...το απογεμα εγινε αυτο που δεν ηθελα.μια κουβεντα.ενα ξεκαθαρισμα.με φοβο.με λαθη.θελετε να πω,εκανα μονο εγω λαθη; ας το πω.εγω φωναξα,εγω δε μιλουσα,εγω μονο ενιωθα,εγω μονο ειπα,δε με ξερεις πια.εγω ειπα,θα παραιτηθω,εγω μοναχα,στη φαντασια μου....
μα επειδη στις αυταπατες,ας ειναι ετσι,δε χωρανε κατι λιγοτερο απο μεγαλοι χαρακτηρες,θα σας πω για τα τρια τεσσερα λεπτα πριν πω,ναι,παραιτουμαι,εκει που το ζυγισα.ειδα το κοστος.και ειπα,θα το πιω ολο...εκει ημουν ηρωας...
ξερετε γιναν οσα γιναν,μα για κεινα τα τρια λεπτα δεν εχω καμια ακριβως αμφιβολια.ειδα το μελλον.ειδα το παρελθον.εφυγα απο το θυμο μου.κι ολα.κι αποφασισα να παιξω το ρολο που με ειχε βρει...
εκεινα ακριβως τα τρια λεπτα,πριν πω,παραιτουμαι...
σκεφτηκα καθαρα...εξω απο αποψεις αλλων.εφερα στο νου μου ολα τα προσωπα.τα κακα.τα καλα.μετρησα τις πιθανοτητες.τις συζητησεις.μετρησα τα ματια της καθε μερα,που ηξερα τι ελεγαν κι ας μη μιλουσε.πολλοι θα λεγαν,ε χαζε,λιγο υπομονη αν εκανες...
οχι...τη στιγμη που μιλησε η αλλη κοπελα,ποιος εστειλε τα λουλουδια.οχι εκεινη τη στιγμη θυμωσα,διελυσα,της φωναξα,την εκανα να κλαψει.και διαβαζα ηδη το τελος.δεν ειμαι χαζος....
διαβαζα δυστυχως οτι πισω απο εκεινο το σαββατο,επρεπε να φερθω σκαρτα στα ματια της,επρεπε να γινω ο κακος,κι ας ποναει τωρα,επρεπε να θυσιαστω.γιατι οι λυκοι,ειχαν πια φτασει πλαι στη λογικη της.φοβοταν.κι η αγαπη,με το φοβο απεχει μοναχα απο ενα και κατι...το δερμα μου.πολτοποιημενο ισως...αμυνομενο...μα να στεκεται εκει...με τη δικη μου λογικη,ενας μικρος ηρωας,επρεπε πια να πω...
αυριο παραιτουμαι.πηρα τηλεφωνο απο μεσα...δεν εξηγησα σε κανενα τι...γιατι...επαιξα το ρολο οπως πρεπει να παιζεται με τους ανθρωπους...κληθηκα σε απολογια.σε προειδοποιηση....ειπα δυο λογια...ενα για να με μισησουν...δεν ειμαστε ομαδα....ηξερα οτι πετουσα το μπαλακι.ηξερα οτι πλεον θα με μισησει η προισταμενη...
στην απολογια μου ειπα και κατι ακομη...την αληθεια...ολα ηταν ξεκαθαρα πλεον...μα ειστε χαζοι αν πιστευετε οτι εννοουσα μοναχα αυτο...για μενα ηταν ξεκαθαρο,στα τρια λεπτα που το ζυγισα,πως το να παρω λουλουδια για ολες,εγινε,μια φανερη συγκρουση,ενα τελος,ενα λαθος,που δε θα λυσω ποτε...
κι οχι γιατι δε μου αξιζει το καθε τι...μια μερα πριν της εγραφα ακομη ενα ποιημα που πηρε με μεγαλη χαρα.μια μερα μετα,της ειπα,οτι εκατσα,τα ζυγισα,φευγω...
πιστεψτε με,αν δε διαβασει ετουτο εδω,δε θα καταλαβει ποτε τι ακριβως ζυγισα....μπορει να εκλαψα το βραδυ,πριν 5 ωρες...μπορει...
μα για καποιον που ζει με τιμη κι αληθεια,τα ειχα βαλει ηδη κατω.κι απο κεινη τη στιγμη και μετα κλαιω μεσα μου.να ειπα τη λεξη...φυεγω....παραιτουμαι...
ξεροντας το 100% πολλων πραγματων.σε ενα λεπτο απο κει που δακρυζε επαιρνε τηλεφωνο.σε ενα λεπτο ενιωσε οτι απλα πνιγεται.σε ενα λεπτο η καρδια της την εφερε στο γυναικειο μυαλο.οπως ειχα προβλεψει.κι ολα πηραν τη τροπη που επρεπε.μια μερα μετα θα δικαζομουν.ειχα πει στην αρχη...ερημην...ειχα ηδη παραδοσει τη καρτα μου...οπως ακριβως ειχα δει το σεναριο...
ολα εγιναν οπως επρεπε να γινουν.πετυχα ακριβως τα παντα...απο τη πρωτη φορα που με σχολιασαν...χωρις λογο...εκει μεσα...μεχρι αυτη τη στιγμη...κι αυριο που κανενας δε θα ψαξει να μου πει,ελα πισω στη δουλεια...ναι...ολα...δυστυχως για μενα μοναχα...
εγιναν οπως σκεφτηκα σε τρια λεπτα...δεν ειναι λοιπον αυτο μια πραξη ηρωα; για να προστατεψει ακριβως κι ενα μονο προσωπο;
δεν ειναι στο στομαχι μου τωρα μια αρρωστια; ενα ενστικτο που μου φωναζει...μη θυσιαζεσαι...σ αξιχει....κι η δουλεια...κι η κοπελα...μα τ αγνοω...παραιτουμαι το δικαιωμα της αληθειας...της δικαιοσυνης...
αν ειναι να πρεπει να αμυνομαι που δε θα εβλαπτα ποτε κανεναν.
αν ειναι κακο να ερωτευτεις.να κοιτας το πελατη.τη δουλεια πρωτα.
αν ειναι κακο να βοηθας κι ας μη πληρωθεις.αν εγω τελικα...
ναι,επρεπε σε τουτο το κοσμο να γινω ο κακος...ναι...εγινα...
ετσι δε θελετε ολοι σας; ετσι δεν εχουμε μαθει να ψηφιζουμε; να ζουμε; ετσι ακριβως δεν εχουμε μαθει,καποιος να πηγαινει 40 λεπτα πρωτυτερα στη δουλεια,για να βοηθαει....γιατι ξερει οτι θα εχει αφιξη...
αυτο ακριβως δεν εκανα καθε μερα στις 2 και 20 πριν κι 2.25....
δεν ημουν λοιπον ο κακος...οταν εμενα στη βραδυνη αφιξη παραπανω; δεν εινα λοιπον κακος καποιος με αισθηματα που θα κανει τις θυσιες;
με παιρνει το παραπονο...κι ο πονος στο στομαχι δυναμωνει....
σημερα,το βραδυ,θα ταν καλο να κλαψω...πριν διαλυσω...
μα σημερα το βραδυ,θα χω σχεδιασει.κι εκτελεσει,τη πιο μεγαλη κι η ηχηρη θυσια μου απο τουτο το σαββατο το πρωι....
θα μαι παραιτημενος,απολυμενος...στερημενος αξιας απ ολους....
και δε θα το μαθουν ποτε....το λοιπον....
ας ειναι... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
