| |
aridaios
23-05-2014 @ 17:03 | ::yes.:: ::yes.:: | | ptoumassis
24-05-2014 @ 08:44 | Φοβερό!!!!!! Την τελευταία σημασία έδιναν όλοι οι άλλοι στο καρπούζι. Ο τρόπος της περιγραφής σου, έξω από τα γήινα όρια. Ποίηση, με το πι κεφαλαίο. Κεφάλαιο στην Ποίηση είσαι... | | ptoumassis
24-05-2014 @ 08:52 | Διαβάζοντάς το, σε πιάνει σε μια αρπάγη,, όλο και πιο σφιχτά, όλο και πιο σφιχτά,,, στραγγίζει την αναπνοή σου το διαβάζεις ξέπνοος τελείως φτάνοντας στο τελευταίο του δίστιχο........ Μαζί αρπάζει και την ψυχή σου,,, την σφίγγει, την σφίγγει κι αυτή και στο τέλος την αφήνει να βαριανασαίνει λαχανιασμένη πια, αποκαμωμένη, πικραμένη θεραπευτικά, ανήσυχα εφυσηχασμένη..... Ταυτίζεται ο αναγνώστης,,, ναι, μπορεί να ταυτιστεί με κάτι το τόσο άγνωστό του αλλά και τόσο γνωστό του, συνάμα... Τα λόγια όμως είναι φτωχά για να πουν ό,τι ένα ποίημα λέει. Συνεπώς, σωπαίνω.... | | anuya
24-05-2014 @ 09:59 | αρχίζει μιλώντας για όνειρο κ τελειώνει με τον αφανισμό των ονείρων, που είναι κατα βάθος το θέμα της ιστορίας.
Είναι πραγματική ιστορία, κ με την πρώτη ευκαιρία, πρώτα ο Θεός, θα σημειώσω κάποια επιπλέον πραγματολογικά στοιχεία που επεκτείνουν το ποίημα.
Δέν θυμάμαι ποιά χρονιά ήτανε, πρέπει να ήταν φαρδιά φαρδιά γύρω στα 1980, τότε που ούτε στον ύπνοσου δέν υπήρχε τρόπος να δείς στην Ελλάδα (κ μάλιστα στην επαρχία) καρπούζι ή καλοκαιρινό φρούτο μές τον προχωρημένο χειμώνα. Άν κ έμαθα ύστερα απο πολλά χρόνια οτι ο βασιλιάς Κωνσταντίνος είχε προσλάβει ένα αεροπλάνο να φέρνει σχεδόν καθημερινά απο την Αφρική όλων των ειδών κ εποχών τα φυτά κ προϊόντα στο παλάτι (προφανώς έφερνε κ μάγγα, παπάγιες κλπ).
Αυτό το συγκεκριμένο ξέρω οτι το βρήκαν απο την Αθήνα, δέν ξέρω όμως απο πού, άκουσα ύστερα που έλεγαν "πού να το βρήκαν άραγε; ίσως απο κάποιο πολυτελές ξενοδοχείο". Σάν το ξενοδοχείο που λέγεται κόσμος: ό,τι έχει, το φέρνει απο αλλού, κ σ' αυτό είναι προσωρινή η παραμονή του ανθρώπου. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
