| |
H κυρία με τα κόκκινα χείλη
βάζει την μνήμη στην τάξη της.
Φοράει τα χρυσά τιμαλφή της και
του χρόνου ζητά.
Η κυρία με τα κόκκινα χείλη
γελάει του καθρέφτη στην ξένη
που βλέπει μιλά.
Στις κόρες τις γκρίζες βολτάρουν
τα σύννεφα θολές προσδοκίες.
Ρωτάει ποια είσαι;-καθώς την
χτενίζουν-και λένε μας ξέρεις
μ΄ αυτή δεν νογά και τα κόκκινα
χείλη γελούνε πικρά.
Στην δύση της ζήσης το ξέρω
καλά, μ΄ αυτή δεν το ξέρει πως
τα πάντα ξεχνά.
Η κυρία με τα κόκκινα χείλη
που τ΄ όνομά της ποτέ δεν
μας είπε...
Στ΄ ουρανού τα λιμέρια
γυρνά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
