[I][color=black][font=georgia]
Θυμάμαι που στην άμμο αργοπατούσες
Ανέφελο, ανάριο ξωτικό
Και βύθιζες το χέρι σου λευκό
Σε κύμα υγρό κι ύστερα με ξεχνούσες
Κρουστό φιλί στον ύπνο μου ερχόσουν
Τύλιγες τα ονείρατα ιστός
Κι έμενα στην απόχη σου πιστός
Τι σαν φτερά ξεδίπλωνα φοβόσουν
Πίσω μας τράβαγαν αγγέλων οι στρατιές
Εσύ παραμυθένιο φανταξό*
Ψέλλιζες στο φεγγάρι τ’ αργυρό
Κι όπου επέρναες άναβαν φωτιές
Στοιχειό που ελάτρεψαν της πόλης τα σκοτάδια
Γλυκό είχες σαν σούρουπο το βήμα
Εχόρευες στου έρωτα το μνήμα
Και φως γινόσουνα στ’ αρχαία τα ρημάδια
Θυμάμαι τα ποτάμια να ημερεύεις
Άσπρο χαλίκι κοφτερό και άστρου νάμα
Χώρια μου να γελάς, να κλαις αντάμα
Κραυγή να γίνεσαι και τη λαλιά να κλέβεις
[/B][/align]
[/color][/font][/I]
