| |
Θα με αγαπούσε
θα με μισούσε
μετά θα το μετάνιωνε,
και όλα πάλι από την αρχή
υπάρχουν φορές που είναι καλύτερο να μην επιμένεις,
όταν ξεκάθαρα τα σημάδια σου φωτίζουν τον δρόμο της εξόδου.
υπάρχει τόση φθορά
τόση απογοήτευση
τόσος μαζοχισμός που μπορεί να αποφύγει κανείς,
αν δε σκεφτεί πως θα μπορούσε να υπάρξει ευτυχία εδώ.
θα μπορούσε να υπάρξει, ναι!
ίσως υπήρξε για λίγο,
μα τώρα δεν υπάρχει πια.
Ανήμπορος να καταλάβεις τι έχει γίνει,
έχουν τα μάτια σου την ίδια απορία με το τυχαίο θύμα
της χθεσινής δολοφονίας
"γιατί εγώ?"
ακολουθείς τα ίδια βήματα προκειμένου να
"συμβεί" απ'την αρχή.
μόνο που ποτέ δε συμβαίνει
και αγαπάς λίγο,
μισείς πολύ,
συγχωρείς προσωρινά,
και να'τος πάλι αυτός ο φαύλος κύκλος.
αστοχούμε ξανά και ξανά
στον δρόμο χάνουμε αξιοπρέπεια και καλές αναμνήσεις,
και ένα -μικρό κάθε φορά- κομμάτι της ψυχής μας
η ευτυχία δε κατοικεί εδώ.
ποτέ δε κατοικούσε.
στο τέλος,
ξοδεμένοι από ενέργεια
δεν έχουμε δύναμη να σηκώσουμε ούτε καν το ακουστικό.
Απαντάμε με ληθαργική φωνή και ληθαργικά συναισθήματα:
-τι είναι πάλι?
"μ'αγαπάς?"
-ναι
"........."
-γιατί δε μιλάς, τι έγινε?
"δε θα με ρωτήσεις αν σε αγαπώ και 'γώ? "
-λοιπόν, με αγαπάς?
"αφού δε σε νοιάζει καν ρε! "
- .......
"Θα είμαι ειλικρινής μαζί σου, χθες γνώρισα κάποιον."
-και?
" στην ψυχολογική κατάσταση που ήμουν μετά τον καβγά μας, έκανα κάτι επιπόλαιο...πήγα μαζί του..."
-μάλιστα
"δε θα με ρωτήσεις τίποτα? δε θα με βρίσεις? δεν έχεις να πεις κάτι?"
-μ'αγαπάς?
"...........μπιπ μπιπ μπιπ"
διαμελισμένοι,
ψάχνουμε γιατρειά στην επόμενη ερωτική περιπέτεια.
και είναι οι προσπάθειες μας ,
ενός μεθυσμένου που πίνει για ώρες από ένα άδειο μπουκάλι.
Η ευτυχία πρέπει να είναι ένας καφές στο μπαλκόνι
κάποιο ανύποπτο κυριακάτικο πρωινό,
μερικές ώρες χωρίς απολύτως καμία ευθύνη,
και ένα περίεργο συναίσθημα πως όλα θα πάνε καλά
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
