| |
Φτάνουν οι στάλες μιας βροχής κι ότι χρόνια έχει λιπάνει αυτή τη γη, ότι στα σπλάχνα της
κράτησε, αναδύεται. Μέσα από μία πανδαισία αρωμάτων και χρωμάτων ,κάνοντας κύκλους
ατέρμονα ,αέναα ,σε ένα λαβύρινθο χαμένη. Κι εσύ με την απορία κρεμασμένη στο βλέμμα
γεννιέσαι, αναπνέεις ,βαφτίζεις και βαφτίζεσαι στο ατέλειωτο αλισβερίσι των στιγμών τα πάντα ,πάντα ,για πάντα ‘ λιπαίνεις , λιπαίνεσαι ,αναδύεσαι ,μυρίζεις, υπάρχεις και χάνεσαι ,σε μια βροχή ,σε λίγες στάλες ,ατέρμονα ,σ αυτό το αναπάντεχο κρυφτό που έτυχε να τα φυλάς ,δίχως να ξέρεις ποιόν ή τι ψάχνεις να βρεις ,καταλήγοντας τελικά να αλλάζεις ρόλους . Να κρύβεσαι και να ψάχνεσαι. Εσύ κι ο εαυτός σου. Άνω τελεία....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
