| |
| | μακροβούτι |  | | |
Θα πρέπει να ήταν από τα μεγαλύτερα καράβια στο λιμάνι . Μεγαλόπρεπο και επιβλητικό καθώς έσχιζε τα πέλαγα στα δύο και χόρευε πάνω στις φουρτούνες. Από κάτω του η θάλασσα έτοιμη να το καταπιεί στο πρώτο λάθος και από πάνω του ο ουρανός που δεν μπορούσε να ακουμπήσει. Μα η ψυχή στα ύφαλα. Κάτω απ το νερό πάντα . Σε ένα ταξίδι δίχως ανάσα. Όπως του Πέτρου του Γιάννη της Ηρώς . Σ ένα ταξίδι δίχως γυρισμό. Σ ένα μακροβούτι χωρίς επιστροφή. Με πολικό αστέρα το θάνατο. Το γυρισμό μες το λιμάνι της γαλήνης. Να στέκουν και να σε περιμένουν.
Κι απ την άλλη ο έρωτας. Κι ο άνθρωπος. Αυτός ο άμυαλος κατακτητής. Αλλοπαρμένος και αλλοπρόσαλλος.
Που πας καραβάκι με τέτοιο καιρό; Να κατακτήσεις τον έρωτα ; να αλώσεις το κάστρο του; Δεν ξέρεις , δεν εμαθες αμυαλε , δεν υποψιαστηκες ποτέ σου , πως αν ο έρωτας και το καστρο του αλωθούν , κάτω απ τη σκιά σου , πεθαίνει σαν ένας κοινός θνητός , τμητός ;Κι εσύ άμοιρε επιβουλεύεσαι το άρρητο ;
Μόνο στη σκιά του δύστυχε , ο έρωτας γίνεται αιώνιος. Οταν την ερωμένη την έχεις στο πιό ψηλό σου σημείο. Εκείνο που δεν μπορείς να αγγιξεις , το πιό ευήλιο της υπαρξής σου παράθυρο, για να βλασταίνει και να μεγαλώνει και να ψηλώνει , να ορθώνεται μπρος στα μάτια σου κι εσύ να μην την φτάνεις ποτέ και να την διεκδικείς ατέρμονα. Τότε ο έρωτας σου αγγιζει την αιωνιότητα.
Αλλιως πεθαίνει και παραδίπλα του κι εσύ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | ..κι είναι η ποίηση η συνείδηση της πράξης.. | | | |
|
Μπούρδας
20-06-2014 @ 18:04 | Χωρίς να θέλω να φανώ ισοπεδωτικός,
ο άνθρωπος είναι ον πεπερασμένο και
τίποτα το αιώνιο δεν μπορεί να αγγίξει.
Ο έρωτας, σαρκικός ή πλατωνικός
αγοραίος ή ολοκληρωτικός
γεννιέται εδώ και εδώ πεθαίνει. | | Μαυρομαντηλού
20-06-2014 @ 18:16 | Ε, ΚΙ ΕΓΩ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΜΑΣ ΟΤΑΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
ΚΑΛΑ ΣΙΓΑ ΜΗ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΕΝΑ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΓΙΑ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ
ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ
ΤΟΤΕ ΕΚΕΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΕΠΟΧΗ,
ΠΑΛΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΚΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΧΙΧΙΧΙΧΙΧΙΙΧΙΧΙΧΙΧΧΙΙΧΙΧΙΧΙΧΙΧΙΧΙΙΧΙΙΧ
::wink.:: ::yes.:: ::laugh.::
| | giannis0911
20-06-2014 @ 18:16 | φίλε μου οι λέξεις πεπερασμένος αιώνιος και τόσες άλλες αποκτούν υπόσταση μέσω της συνείδησης μας .... εκεί , γενιούνται και πεθαίνουν όλα , γίνονται πεπερασμένα και θνητά ή αιώνια και άφθαρτα .... η συνείδηση δεν έχει τόπο και χρόνο , έχει τη δική της θέση και μπορεί να αγγιζει τα πάντα...
Εσύ , ένα ον πεπερασμένο όπως λες , εσύ και η ζωή σου , που υπαρχουν , με τι εφαπτονται τώρα , αυτή τη στιγμή , αν όχι με την αιωνιότητα ; | | Αγνή
20-06-2014 @ 23:37 | χθες έβλεπα ένα ντοκυμανταίρ με τον μελλοντικό θάνατο του ήλιου....
στο τέλος θα μείνει στον ουρανό ένα τεράστιο παγωμένο σκληρό διαμάντι...
ένιωσα "απέραντα" πεπερασμένη...
θα συμφωνήσω τόσο πολύ με τον Σωκράτη...ο έρωτας περνάει μέσα
από την Σάρκα, εδώ γεννιέται, εδώ πεθαίνει....
όμως η Ιδέα ίσως να είναι αιώνια και άφθαρτη...
ευχαριστώ γιά τις σκέψεις που μου προξένησες Γιάννη... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
