| |
| | Ted Hughes |  | | |
Την αγαπούσε, τον αγαπούσε.
Τα φιλιά του ρούφηξαν ολάκερο το παρελθόν και το μέλλον της ή το προσπάθησαν
Αυτή η μόνη του όρεξη
Τον δάγκωσε, τον ροκάνισε, τον ρούφηξε
Τον ήθελε ολοκληρωτικά μέσα της
Ασφαλής και σίγουρο για πάντα
Τα μικρά τους βογγητά φτεροκοπούσαν στις κουρτίνες
Τα μάτια της δεν ήθελαν τίποτα να τους ξεφύγει
Το βλέμμα της καρφώθηκε στα χέρια, τις γροθιές, τους αγκώνες του
Την γράπωσε δυνατά έτσι ώστε η ζωή
Να μην την παρασύρει μακριά απ’ αυτή τη στιγμή
Ήθελε ολάκερο το μέλλον να παύσει
Ήθελε να σωριάσει τα χέρια του γύρω της
Πέρα από το χείλος της στιγμής, στο πουθενά
Είτε παντοτινά είτε όσο κρατούσε
Η αγκάλη της, ένα πελώριο πιεστήριο
Ώστε να τον αποτυπώσει στα κόκκαλα της
Το χαμόγελό του, η σοφίτα ενός κόσμου παραμυθένιου
Όπου δεν θα εισχωρούσε ποτέ ο αληθινός
Το χαμόγελό της ήταν δαγκωματιά αράχνης
Ώστε να παραμείνει ακίνητος ωσότου εκείνη πεινάσει
Τα λόγια του ήταν στρατός κατοχής
Το γέλιο της, απόπειρες δολοφόνου
Το βλέμμα του, σφαίρες, στιλέτα εκδίκησης
Οι ματιές του, φαντάσματα στην γωνιά με φριχτά μυστικά
Οι ψίθυροί του, μαστίγιο και στρατιωτικές μπότες
Τα φιλιά της, δικηγόροι που έγραφαν διαρκώς
Τα χάδια της, οι τελευταίοι γάντζοι ενός ναυαγού
Τα κόλπα του έρωτά της, ήχοι κλειδαριάς
Ενώ τα βαθιά κλαψουρίσματά τους έρπονταν στα πατώματα
Σαν ένα ζώο που σέρνει ένα τεράστιο δόκανο
Οι υποσχέσεις του, χειρουργική μάσκα
Οι υποσχέσεις της, ξερίζωσαν την κορυφή του κρανίου του∙
Θα έφτιαχνε ένα στολίδι με αυτό
Οι όρκοι του εξασθένησαν όλες της τις δυνάμεις
Της έδειξε πώς να φτιάχνει έναν κόμπο αγάπης
Στο πίσω μέρος του μυστικού της εσωρούχου
Οι κραυγές τους σφήνωσαν στον τοίχο
Τα κεφάλια τους χωρίστηκαν πέφτοντας για ύπνο, σαν δύο μισά
Ενός κομμένου πεπονιού, όμως ο έρωτας δύσκολα σταματά
Στον περιπλεγμένο τους ύπνο, αντάλλαξαν χέρια και πόδια
Στα όνειρά τους, τα μυαλά τους πήραν όμηρο το ένα το άλλο
Και το πρωί φορούσαν ο ένας το πρόσωπο του άλλου
`
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
| | δεν έχω λόγια, έχω πόδια | | | |
|
Κακτίνα
20-06-2014 @ 23:53 | κανένα σχόλιο | | Μαυρομαντηλού
21-06-2014 @ 15:54 | Οι κραυγές τους σφήνωσαν στον τοίχο
Τα κεφάλια τους χωρίστηκαν πέφτοντας για ύπνο, σαν δύο μισά
Ενός κομμένου πεπονιού, όμως ο έρωτας δύσκολα σταματά
Στον περιπλεγμένο τους ύπνο, αντάλλαξαν χέρια και πόδια
Στα όνειρά τους, τα μυαλά τους πήραν όμηρο το ένα το άλλο
Και το πρωί φορούσαν ο ένας το πρόσωπο του άλλου
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΚΙ ΕΓΩ ΑΥΤΟ ΗΘΕΛΑ ΜΙΑ ΖΩΗ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΩ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΩ ΓΙΑ ΜΟΥΡΗ ΜΟΥ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΑΑΧΑΑΑΧΑΧΑΑΑΑΧΑ
ΛΕΤΕ ΝΑ ΣΚΙΑΖΌΜΟΥΝ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
ΤΩΡ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΜΕ ΤΟ ΜΙΣΟ ΠΕΠΟΝΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΛΕΤΕ ΝΑ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
ΟΧΙ ΔΕ Μ'ΑΡΕΣΕΙ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΗΘΕΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΛΟ ΜΙΣΟ......
ΗΘΕΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΛΟΚΗ ΧΕΡΙΩΝ ΠΟΔΙΩΝ..........
ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΟΜΩΣ, ΟΧΙ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΕΓΩ ΤΑ ΗΘΕΛΑ ΣΤ'ΑΛΗΘΕΙΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΚΑΙ ΕΠΙΕΔΗ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΜΟΝΟ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ,
ΛΕΩ ΑΝΤΕ ΜΑΥΡΟΜΑΝΤΗΛΟΥ ΡΙΞΤΟ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΚΑΙ............
ΞΕΧΝΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΓΙΑ..... ΠΕΠΟΝΙΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
::up.:: ::up.:: ::up.:: | | Κακτίνα
21-06-2014 @ 22:41 | Σεπτέμβρης
Καθόμαστε ως αργά, παρατηρώντας το σκοτάδι να ξετυλίγεται σιγά-σιγά:
Κανένα ρολόι δεν το μετρά
Όταν είναι απανωτά τα φιλιά και τα χέρια ενωμένα
Δεν γνωρίζει κανείς που βρίσκεται ο χρόνος.
Κατακαλόκαιρο: τα φύλλα στέκουν πελώρια και ακίνητα:
Ένα άστρο πίσω από το μάτι,
Μια θάλασσα πίσω από το μετάξι του καρπού,
Δείχνουν
Ότι ο χρόνος δεν βρίσκεται πουθενά.
Στεκόμαστε∙ τα φύλλα δεν έχουν μετρήσει το καλοκαίρι.
Κανένα ρολόι δεν χρειάζεται πια
Να δείξει πως έχουμε μονάχα ό, τι ενθυμούμαστε:
Λεπτά που βουίζουν μες στο κεφάλι μας
Όπως ενός άτυχου βασιλιά και της βασίλισσάς του
Όταν αυτή η παράλογη οχλοβοή νικά∙
Και ήσυχα ρίχνουν τα δέντρα τις κορόνες τους
Μες τις λιμνούλες.
Ted Hughes (μετάφραση και των δύο ποιημάτων: Θεοδώρα Φελέρη) | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
