Σαν παιδιά που γεννιούνται μ'εναν άλλο Θεό οι λέξεις μου.
Αλλόθρησκες.
Ερωμένες του κενού που παλεύω να γεμίσω με τα χρόνια...
Ο πόνος μ' αγκάλιασε,με νανούρισε,με βύζαξε από παιδί...
και ένα χαμόγελο σαν μάσκα που φορώ,
με σκορπά στο τίποτα...
στο πουθενά...
στο ποτέ...
στο πάντα...
στο παντού....
στο κάπου....
στο μαζί...
Αγκάλιασέ με!!
Στέρεψα.
Φοβάμαι τον πόνο....μείνε απόψε!
Δάνεισέ μου 2 χέρια -κρυώνω απ'την πρώτη μου ανάσα...
δεν την αγάπησα ούτε εγώ...
σκουριάζει τα μέταλλα το οξυγόνο.
& σιδερένια που 'γινα να μην φθείρομαι,με τρώει η ανάσα μου.
Σιδερένια χρονιά...
Το παντού μου και το ποτέ...
να κυνηγός ένα όνειρο....
Ένα βήμα απ'την τρέλα!
Να φτάσεις.....Τρέχεις...τρέχεις.....Τι τρέχεις;
Η τρέλα θα σε φτάσει όπου και αν πας....
Η φθορά του γήινου -η ανάσα του!
Ήμουν όμορφη!
Σκοτείνιασα! Τα μάτια μου σκοτείνιασαν!
Και κάνω πως βλέπω κι εγώ όπως οι άλλοι.
Κάνω πως ακούω όπως οι άλλοι κ γελώ!!!
Πρόστυχα!
Έτσι! Μην πουν πως εγώ δεν σκουριάζω.
Σκουριάζω;
