| |
ʼσπρο τούλι κεντημένο, με ρουμπίνια υφασμένο
κι ένα φόρεμα θλιμμένο στην ντουλάπα κρεμασμένο.
Μια κόρη λυπημένη, στο κρεβάτι της σκυμμένη
άραγε τι της συμβαίνει και με βία ανασαίνει...
Τα μαλλιά της είν' δεμένα, με φουρκέτες στιβαγμένα
στον καθρέπτη της η χτένα, στο γραφείο της μιά πένα.
Την παντρεύουν με το ζόρι μ'ένα αμούστακο αγόρι
που δεν έχει αγαπήσει, ούτε κάν έχει γνωρίσει !
Μες τα πλούτη βυθισμένη, στα χρυσά της μαθημένη
σε μετάξια τυλιγμένη και γλυκά φυλακισμένη !
ʼν υψώσει την φωνή της και ορθώσει το κορμί της
και το δίκιο της φωνάξει ο πατέρας θα την κάψει !
Στα μεταξωτά σεντόνια που αγριέψαν με τα χρόνια
νιώθει τρία αηδόνια που θα τραγουδούν αιώνια...
Στις κουβέρτες θα πλαγιάσει και τον γάμο θα γιορτάσει
με ευνουχισμένα μάτια και στο πάτωμα ξυράφια...
Το πρωί νεκρή την βρήκαν κι είδαν άδικο πως είχαν
η μητέρα της χτυπιόταν, τον πατέρα καταριόταν !
Κι η μικρή γλυκιά τους κόρη, που δεν ήθελε τ'αγόρι
είναι τώρα ματωμένη, στα σεντόνια της δωσμένη...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
