| |
Μικραίνει η μέρα κι όλο χάνεται το φως πίσω απ τα βλέφαρα που ανοιγοκλείνουν. Κι οι στιγμές γίνονται ασπρόμαυρες φωτογραφίες σε ένα άλμπουμ που βάφτισαν ζωή. Δίχως φλας, σκοτεινές και θαμπές ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Ενθύμια. Οι άλλοτε λαμπερές και φωτεινές πολύχρωμες φωτογραφίες. Σε κάποιο συρτάρι της μνήμης με το χρόνο να τους αφαιρεί τη λάμψη και την αίγλη. Δίχως να μπορείς να παγιδέψεις κάτι από το γέλιο ή τη χαρά. Μονάχα σχήματα. Καθώς μικραίνει η μέρα κι η νύχτα αδειάζει το σκοτάδι της πάνω σου. Σπάταλη. Μέχρι να σου αποσπάσει την πολυπόθητη σιωπή απ τα χείλη. Την τελευταία σταγόνα φωτός από τα μάτια. Αφού πρώτα στραγγίξει όλα τα αποθέματα της ελπίδας από τη ψυχή σου. Και τέλος την ανάσα που της χαλάει το πορτραίτο με τη φασαρία της. Σε μία στιγμή αδιέξοδη. Που δεν μπορείς να κατανοήσεις. Που δεν μπορείς να συλλάβεις. Ακίνητος. Θαμπή ασπρόμαυρη φωτογραφία. Ανάμεσα σε λέξεις αμήχανες. Χαμένος.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 3
| | | | | | | |
|
