Αγιορίτικο το στάλαγμα να πιω
λίγο φτάνει να κυλήσεις μες το αίμα μου εσύ
ότι πήρα από σένα για να ζω
μια σταγόνα από κρυσταλλικό φιλί
Είναι ατέλειωτη μπροστά η λεωφόρος
μια ευθεία που στα ίδια πάλι βγάζει
ατυχής ζωή σαθρή λαχειοφόρος
που δεν έχει τυχερό που να σου μοιαζει
Να μπορούσα λέει να βγω από στροφή
βιαστικά να τραβηχτώ μες τα πελάγη
μ'αλλη σύσταση να αφήσω μιαν αυγή
πα στο κύμα της ψυχής μου το καράβι
Να μη νοιάζομαι για τίποτα από αυτά
που πληγές βαθειές στο σώμα μου ανοίγουν
κοίτα κι ακου που δε ζήτησα πολλά
μα τους πέσανε βαριά και μου τα κρύβουν
Τους Θεούς και τους ανθρώπους ,γη μ' ακούς ;
τους πέσανε βαριά και τα τραβάω για να τα θάψω
την υποχρέωση να μην τους έχω στατικούς
μέσα στα μάτια μου να μπαινουν να μην κλάψω
Κοίτα κι άκου με τον άνεμο κανείς για μένα
αλλωνών διόδια που πλήρωνα στο δρόμο
να συγκρίνουν την αλήθεια μου με κάθε ψέμα
που τους έβγαζε από τον φυσικό τους νόμο
τα μωρά που δεν γεννιούνται αυτές οι πραξεις
μύρια κύματα σε λάτεξ και το χρήμα τους να ρέει
τέτοιος ο νους στυφός τις πολιτισμικές τους διαστάσεις
κι άκρως ενδιαφέροντα στημένα ή πεσμένα πέη
Πώς τους βαρέθηκα που δεν καταλαβαίνουν
πόσο πολύ προσπάθησα να αντισταθώ αγέρωχα
που αφουγγραστηκα αν κατα βάθος ανασαίνουν
αν ζουν τα λυχνανάματα ακόμη του ωραίου έρωτα
Σπουδαία έργα δεν υπαρχουν πουθενά τελείωσε
μόνο τα πάθη τους για να κυριαρχήσουν- να τι μένει
κυλούν νερά απ'τα βουνά ακόμη μα απεβιώσε
ότι συναίσθημα υπήρχε μέσα μου να με γλυκαίνει
