Για τους κήπους που μου παρασταθήκανε, έχω ευγνωμοσύνη μεγάλη.
Διαφορετικά, θα ήμουν ματαιόδοξα οργανωμένος επαίτης.
Μου δόθηκε η ευκαιρία να συλλαβίσω τα άρρητα.
Τα κατέγραψα μέσα μου, υπερσκελίζοντας τον ιδεαλισμό που σκαρώνει μια καταποτήρα
που διψάει για αφανισμό.
Διάβασα το λουλούδι, ως την συντέλεια.
Μέγιστη, μεθυστική, μαθητεία!
Από αγκάθι σε αγκάθι, από πέταλο σε πέταλο,
βρήκα τον εαυτό μου να τον σχηματίζει ο χθόνιος ήχος μιας αγρύπνιας.
Εκεί. Στην αφετηρία των οράσεων. Στον πυρετό
της διαφυγής
προς ονειρικά στερεώματα.
Ο βρήκα ο κι η λέξη μου έφερε
ακολουθώντας τις χιλιετίες της
κείμενη πάνω στις επάλξεις των μαρμάρων…
