| |
Ιστορία 19η
ΜΟΥ ΕΤΥΧΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ
(Προσωπική ιστορία ταξιτζή)
Αποβίβασα στον Πειραιά, κατεβαίνω την Γρηγορίου Λαμπράκη, στην διασταύρωση με την Μπουμπουλίνας βλέπω ένα Starbucks, σκέπτομαι να παρκάρω, να πάρω ένα καφέ και να αντιμετωπίσω ένα από τα προβλήματα του κλάδου μας, να πάω τουαλέτα.
Πριν καν φρενάρω ανοίγει η πόρτα, ορμά ένας νέος άντρας στο κάθισμα του συνοδηγού και με κομμένη αναπνοή, τραυλίζοντας μου λέει με αγωνία: «Εξάρχεια και γρήγορα».
Αρχή μου, να μην λέω όχι σε κούρσα, η δουλειά μας είναι τυχερή. Σε πέντε λεπτά ρωτάω τον πελάτη, που έχει ηρεμήσει, «ποια διαδρομή να ακολουθήσω;» Καμία απάντηση. Γυρνάω τον κοιτάζω, έχει μισοξαπλώσει με τα μάτια κλειστά. Τον έρημο, σκέπτομαι, τι κούραση θα έχει ή… μπας και είναι μαστουρωμένος; Χαμηλώνω το ράδιο και προχωρώ με τη σκέψη ότι στα Εξάρχεια έχει καφενεία…
Δεν είχε κίνηση, φτάσαμε γρήγορα. Σταματάω στον σηματοδότη και σπρώχνω ελαφρά τον πελάτη, «Φτάνουμε, που ακριβώς…» Δεν απαντά, τον κουνάω, τον ξανακουνάω, τίποτα, το κεφάλι του ακουμπά στην πόρτα. Πίσω κορνάρουν, άνοιξε το φανάρι. Ένας Ζητάς, από το πουθενά, μου κτυπάει το τζάμι και μου κάνει νόημα να πάω δεξιά.
Πλησιάζει, πριν προφτάσει να μιλήσει, του λέω ότι κάτι έπαθε ο πελάτης ή λιποθύμησε ή είναι μαστούρα.. Ανοίγει την πόρτα του συνοδηγού, ο πελάτης σχεδόν πέφτει στα χέρια του. Τον πιάνει, ακουμπάει το χέρι του στον λαιμό του πελάτη, με κοιτάει, του περνάει την ζώνη και μου τη δίνει να την ασφαλίσω, λέγοντάς μου «Γρήγορα στον Ευαγγελισμό, εφημερεύει».
Αρχίζει μια ξέφρενη κούρσα μπροστά ο Ζητάς με τη σειρήνα να μου ανοίγει δρόμο και εγώ να τρέχω. Τι μου έλαχε βραδιάτικα…Τόσα χρόνια στο τιμόνι, μόνο μια έγκυο μετέφερα έτσι.…
Φτάνουμε στο νοσοκομείο. Ακούω τον Ζητά να φωνάζει, «Γρήγορα ένα φορείο». Έρχονται παίρνουν τον πελάτη στα επείγοντα. ο Ζητάς με πλησιάζει και πολύ έντονα μου λέει: «Πάμε μέσα».
Ο πελάτης μου πέθανε.
Τώρα την πάτησα, τι κάνουμε; Δεν πρόφτασα να ρωτήσω, μου λέει: «Πάμε στην Γ.Α.Δ.Α.» «Στην Γ.Α.Δ.Α τι να κάνουμε Κυρ Αστυνόμε;» «Πέθανε άνθρωπος στο όχημά σου, και ρωτάς τι να κάνουμε; Να καταθέσεις το συμβάν» «Μα τι να πω; Δεν ξέρω τίποτα. Θα έρθετε και εσείς;» τον ρωτάω με φωνή που τρέμει, «Από τι πέθανε;» «Συγκοπή από μεγάλη δόση. Άντε ακολούθα με».
Ούτε ξέρω πως έφτασα στην Ασφάλεια. Δεν είχα ξανάπαει... Με οδήγησε και πάρκαρα στο έβδομο υπόγειο. Με έπιασε από το μπράτσο, «Πάρε ό,τι χαρτιά έχεις». Ανεβήκαμε στον όγδοο όροφο. Μου πήραν τα χαρτιά και την ταυτότητά μαζί και το κινητό μου. Ούτε ξέρω πόσες φορές είπα τα ίδια και τα ίδια. Ευτυχώς που ο Ζητάς ήταν ωραίος τύπος, επιβεβαίωσε όσα είπα. Όταν τελειώσαμε, είχαν περάσει πάνω από τρεις ώρες, με κτυπά στην πλάτη και μου λέει, «Άντε σπίτι σου».
Μπήκα στο ταξί, τα πόδια μου έτρεμαν, δίψαγα. Είδα και έπαθα να ανέβω την ράμπα… Βγήκα στην Δημητσάνας, δεν μπορούσα να προσανατολιστώ, δεξιά είναι η Λεωφόρος Αλεξάνδρας;
Σταμάτησα και έκατσα στο πρώτο καφενείο, ήπια 3 ποτήρια νερό και ένα διπλό καφέ. Πως θα ξεπεράσω τέτοιο σοκ;
Μετά δίωρο έφυγα για το σπίτι μου σπινάροντας.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
