| |
Παγωμένες στέπες και μετά τα χαλίκια τ' ωκεανού
Ταξιδεύει η καρδιά σε χαμένες πατρίδες(παρτίδες) του νου
Μου χες πει «δε θα βρεις πατρίδα ποτέ»
Κι ίσως είχες δίκιο...
Δεν χωρώ σε πατρίδες
Τα όνειρα δεν μπορώ να τα αγγίξω πια
Τα αραξοβόλια είναι νοικιασμένα
Δεν έχω χρήματα να πληρώσω
Αίμα έχω μόνο, αίμα που κυλά στον ουρανό
Αιμορραγώ
Σε ποιες συμβάσεις να χωρέσω?
Που δεν μπορώ πια
Ούτε να συμβιβαστώ
Ούτε να επαναστατήσω
Ένα σώμα έχω μόνο
Και μια αιώρα
Δεμένη από τη μια μεριά από τον ωκεανό
Κι απ την άλλη από την χαμένη ψυχή μου
Κι εκεί αποκοιμίζω τη μέθη της νοσταλγίας μου
Ξέφυγα από τη θλίψη, δραπέτευσα από τις δαγκάνες της
Μα δεν ξέρω που θα πάω πια
Και βαριέμαι τις αισιόδοξες σκέψεις
Το μόνο που ξέρω είναι ότι απομακρύνομαι
Στα πόδια μου τα χαλίκια του ωκεανού
Στα μάτια μου οι παγωμένες στέπες
Αχ βρε Έρνεστ
Ίσως θα 'ταν καλύτερα
Να χτυπούσε για μας η καμπάνα
Μα πάντα «φεύγουν» οι ήρωες
Και μεις μένουμε να καταγράφουμε
την πτώση μας και τον πόνο της Μαρίας
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
