| |
| | Ιστορίες δρόμου |  | | |
Ιστορία 10η
ΜΥΡΙΖΕ ΛΙΒΑΝΙ
(Προσωπική ιστορία ταξιτζή))
Είκοσι χρόνια ταξιτζής πολλά έχουν δει τα μάτια μου, αλλά αυτό που μου συνέβη ένα Αυγουστιάτικο βράδυ, ήταν άλλο πράγμα.
Με σταματά, πριν την Κηφισιά, μια πανέμορφη, νέα ξανθιά γυναίκα, με μίνι καμπαρτίνα, μαύρες ψιλές μπότες, σχεδόν ως τα γόνατα. Κάθεται πίσω. Το ταξί μου έχει μεγάλο σαλόνι., «Δροσιά», μου λέει.
Στο ταξί έχω προσαρμόσει κατάλληλα ένα καθρέφτη έτσι ώστε να έχω τον έλεγχο του σαλονιού. Τώρα από αυτό το καθρεφτάκι απολαμβάνω ένα θεσπέσιο θέαμα.
Η κοπελιά βγάζει την καμπαρτίνα, τη ρίχνει στους ώμους της,• φοράει ένα ροζ φόρεμα ή μήπως είναι κομπινεζόν; Προσπαθεί να βολέψει τα μακρύκανα πόδια της προσφέροντάς μου εξαίσιο θέαμα, μέχρι το μαύρο κιλοτάκι της. Κρατάω το τιμόνι και προσπαθώ να ηρεμήσω.
Σταματάω στο φανάρι, γυρίζω την κοιτάζω.
- Μήπως θέλεις ν΄ ανάψω κλιματισμό; Τα μάτια μου αλληθωρίζουν όταν διαπιστώνω ότι δεν φοράει εσώρουχο, παρατηρώ ένα προκλητικό καλόσαρκο εφηβαίο κατάμαυρο. Έφυγε το τιμόνι από τα χέρια μου. Εκείνη ατάραχη.
- Όχι ευχαριστώ, μου αρέσει η ζέστη.
Συνέρχομαι, ανεβαίνει το βλέμμα μου στο στήθος της, γεμάτο, ολόασπρο με ρώγες που επαναστατημένα διαμαρτύρονται. Δε βρίσκω λόγια να περιγράψω την ταραχή μου που κορυφώνεται όταν κτυπάει το κινητό της.
«Γεια σου μοναδικέ άντρα της ζωής μου. Έρχομαι με ταξί. Τι φοράω;». Ο συνομιλητής της κάτι της λέει, εκείνη γελάει κοκέτικα. «Τώρα δεν μπορώ να σου πω. Θα με δεις, έρχομαι. Μωρέ όχι, θα με ακούσει ο ταξιτζής». Προφανώς τι ρώτησε αν με ξέρει. «Όχι δεν τον ξέρω, τυχαίο ταξί πήρα. Αλλά… Εντάξει θα σου πω, φοράω τη πράσινη καμπαρτίνα και τις μπότες που σου αρέσουν». Εν τω μεταξύ, άναψε πράσινο, ξεκινάω, με κοιτάζει μέσα από το καθρεφτάκι. Κάνω τον αδιάφορο, βάζω μουσική. Εκείνη ακάθεκτη συνεχίζει το τηλεφώνημά της, σχετικά χαμηλότονα ανάμεσα σε γελάκια. «Δε φοράω παρά μόνο το άρωμά μου. Ναι, χωρίς σουτιέν. Ανοίγει τα πόδια της, χαϊδεύεται. Μοναδικέ μου άντρα μ΄ έφτιαξες• ναι, ναι είμαι υγρή. Εσύ τι κάνεις;» Γελάκια. «Θα τρελαθεί ο άνθρωπος. Καλά, καλά μη φωνάζεις, θα τον ρωτήσω».
- Κύριε ταξιτζή, ο φίλος μου θέλει να μάθει πόσο χρονών είστε;
Μια στιγμή σκέφτηκα να σταματήσω να την πετάξω έξω, από την άλλη όμως είχα φτιαχτεί κι εγώ.
- Σαράντα δύο. Γιατί ρωτάει ο άντρας της ζωής σου;
- Δεν ξέρω, τώρα θα μάθω.
«Φιλίπ είναι σαράντα δύο, γιατί ρωτάς; Α, ναι, καταλαβαίνω. Λοιπόν, είναι καστανός, με μουστάκι, μετρίου αναστήματος, μεγάλες πλάτες, όμορφο στόμα, φαίνεται πολύ άντρας. Ναι, το μάτι του παίζει». Ακολουθούν γελάκια. «Θα το προτείνω, αν πει ναι να καθίσω; Έγινε, έχω προφυλακτικά».
- Κύριε ταξιτζή, ρωτάει ο φίλος μου, θέλετε να με πηδήξετε ή να σας πηδήξω;
Αυτό ήταν. Έχουμε περάσει την Κηφισιά, στρίβω το τιμόνι δεξιά, σταματάω σε μια πυκνή συστάδα θάμνων, κατεβαίνω, ανοίγω το πορτμπαγκάζ, βγάζω το κάλυμμα του αυτοκινήτου το απλώνω στο χώμα δίπλα στο ταξί και αμίλητος την τραβάω βίαια, μυρίζει ένα άρωμα σα λιβάνι.
- Θέλεις παιχνίδια κουκλάρα; Έλα λοιπόν. Κατεβάζω το φερμουάρ και της λέω Κλείσε το τηλέφωνο και θα διαπιστώσεις πώς είναι οι ταξιτζήδες.
- Όχι, το τηλέφωνο θα μείνει ανοιχτό. Με αγγίζει. «Ω, Φιλίπ, είναι τεράστιος, θα του φορέσω το αρωματικό».
Δίνω μια στο τηλέφωνο που φεύγει πέντε μέτρα, τη βάζω κάτω και…
Όταν όλη η φάση τελείωσε τα πόδια μου έτρεμαν. Δίπλα μας το ροζ φόρεμα ή κομπινεζόν κείτονταν σκισμένο.
Γονατίζει ολόγυμνη, το κορμί της με τις μαύρες μπότες τέλειο. Δεν ξέρω πως βρέθηκε ένα μεταλλικό πλακέ μπουκαλάκι στο χέρι της, πίνει μερικές γουλιές, μου το φέρνει στο στόμα. Είναι βότκα. Ανάβει δύο τσιγάρα. Είχα να καπνίσω τσιγαριλίκι από το στρατό. Με χαϊδεύει.
- Είχε δίκιο ο Φιλίπ, μ΄ έφτιαξες για τα καλά. Έλα μαζί μου, θα μάθεις πολλά κόλπα• έχεις προσόντα, θα κάνουμε εξαίσιο τρίο.
Την κοιτάζω, δεν πρέπει να είναι καλά. Εκείνη συνεχίζει.
- Έλα, είσαι πάρα πολύ καλός. Θα βγάλεις πολλά λεφτά... Έλα με τον
Φιλίπ γυρίζουμε τσόντες. Μην είσαι μαλάκας. Δε θα ξαναδουλέψεις ταξί
παρά μόνο για μας. Θα γίνεις το νούμερο ένα, έλα σε παρακαλώ, μου
άρεσες, το χάρηκα. Σβήνει το τσιγάρο, με πλησιάζει.
Σηκώνομαι απότομα, αμίλητος, ντύνομαι και πάω στο αμάξι, με σκοπό να την αφήσω εκεί. Σαν αίλουρος τινάχτηκε ολόγυμνη όπως ήταν, και χώθηκε στο ταξί πριν από μένα. Ξεκινάμε. Της μιλάω σκληρά.
- Που θέλεις να σε πάω, να τελειώνουμε.
- Σ΄ ένα χιλιόμετρο δεξιά θα συναντήσουμε ένα ξενοδοχείο, με περιμένει ο Φιλίπ. Εκεί θα με αφήσεις, αλλά… ξανασκέψου το, έλα μαζί μου. Θα κάνω ό,τι θέλεις… Έλα.
Δεν της ξαναμίλησα, κατέβηκε με τη πράσινη καμπαρτίνα σφιγμένη στη λεπτή της μέση, πανέμορφη, γελαστή.
- Γεια σου καλόγερε.
- Βρε άι στο διάβολο, πουτάνα.
Γελάει και χάνεται στο σκοτάδι. Δεν μπήκε στο ξενοδοχείο. Από μακριά είδα κάποια φώτα αυτοκινήτου ν΄ αναβοσβήνουν, προς τα εκεί κατευθύνθηκε.
Κανείς δεν με πίστεψε στην πιάτσα.
- Απωθημένα όνειρα. Μου λέει ο κολλητός μου.
- Και τα πεντακόσια ευρώ και το τηλέφωνό της που βρήκα στη θέση του συνοδηγού, όνειρο και αυτό; Βγάζω τη πεντακοσάρα.
- Μύρισέ την, του λέω.
- Λιβάνι...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Να κυνηγάς τα όνειρα σου !!! | | | |
|
ΒΥΡΩΝ
16-07-2014 @ 22:52 | Καλά κάνεις και ανεβάζεις τέτοια περιστατικά,
γιατί τα τελευταία χρόνια υπάρχει έντονη υπογεννητικότητα, λόγω κρίσεως............
Υποθέτω πως πατριωτικά θα πρέπει να 'ναι
τα κίνητρά σου....
::rock.:: ::rock.:: | | melitaadam@yahoo.gr
18-07-2014 @ 15:54 | Όχι Βύρωνα, απλά είναι διηγήσεις από ταξιτζίδες σε μία σχετική έρευνα που έκανα. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
