Μοναχικά τα βράδια στο μπαλκόνι
η θλίψη ριχτάρι στην ωμοπλάτη....
τ' ασημένιο φεγγάρι σκαρφαλώνει
στ' ουρανού τα μήκη και τα πλάτη...
στραγγίζω το πόνεμα της λύπης
το ζευγαρώνω με νότες η στίχους
μετρώ μία-μία τις μέρες που λείπεις
αφουγκράζομαι στη σκάλα τους ήχους
περνώ τις αναμνήσεις σε( κλωστή )
να τις φορώ στο λαιμό μου φυλαχτό
η υπομονή τρεμάμενη και λιγοστή...
ανήμπορη στης καρδιάς το ουρλιαχτό
το μέτωπο ιδωμένο σμίγει με το δάκρυ
η ψυχή παλεύει σαν το θεριεμένο κύμα
εσύ-εγώ-εμείς σκόνη σε μιάν άκρη....
χαθήκαμε αγάπη μου κι είναι κρίμα ....
γι' απόψε άφησε την πόρτα σου ανοιχτή
κρύψε με μέσα στα σκοτάδια αγάπησέ με
άσε τη σάρκα σε φλόγα ηδονής να τυλιχτεί
στ' έρωτα το κελί μωρό μου φυλάκισέ με.
