| |
Βρισκόταν στο δωμάτιο του.
Το ξύλινο παρκέ έμοιαζε με ψηφιδοτό απο αμέτριτες μαύρες κουκίδες που σχημάτιζαν σταδιακά οι κάφτρες των πεταμένων τσιγάρων.
Πιάτα, αποφάγια, χιλιογρατζουνισμένα cd, περιοδικά, μπουκάλια,γόπες παντού το ένα πάνω στ άλλο. Οι βρόμικοι ξεφτισμένοι τοίχοι , τα δυο παραθυρόφυλλα με τα σπασμένα τζάμια, η πόρτα με τις λακούβες και το ξεχαρβαλωμένο κούφωμα, σχημάτιζαν το τελάρο του πίνακα.Έτσι το έβλεπε εκείνος και κάθε μέρα του άρεσε να προσθέτει και απο λίγες πινελιές. Η τηλεόραση, έδειχνε ξανά το Terminator και ο ρομποτοσφαντζενέγκερ διόρθωνε τα καλόδια απ το χαλασμένο χέρι του.Το ράδιο έπεζε σιγανά psychedelic.
Ηταν αργά κι έκανε ζέστη.
Ίσως σε κάποια άλλη εποχή με την δύναμη και την κράση που είχε, να άνηκε στην προσωπική φρουρά του βασηλιά και στο ενεργητικό του να είχε αναρίθμητες νικηφόρες μάχες, γυναίκες και πλούτη.Αν ζούσε σε άλλη χώρα ίσως να έπαιζε μουσική σε αξιόλογο συγκρότημα και να ηταν σεφ σε ένα αξιοπρεπές εστιατόριο.Ενώ, εδώ και τώρα δούλευε σέναν λεχρίτη που του χρώσταγε, έπαιζε διασκευές με κάτι μετριότητες σε studio της κακιάς ώρας και τσακωνόταν με την πόρτα.
«Σαπιοπιποσκατοτσιμπουκογαμημένη Ελλαδίτσα».Συνήθιζε, όταν ήταν πιομένος να συνθέτει μακρόσυρτες βρυσιές και να τις φτίνει με ηδονή.Το σακουλάκι με το χόρτο είχε αδιάσει απο χθες. Τέρμα το παυσίπονο.Τώρα, μόνο οινόπνευμα και φωτιά.Η λάβα κόχλαζε. Η πρώτη μπουνιά στη πόρτα μετα απο μια κοφτή κραυγή, σαν σεισμική δόνηση προμήνυε την έκριξη.
Ο Παμίνος (χαιδευτικό του Επαμινόντα) και η Ελένη, τρέμανε στο μέσα δωμάτιο. Ξανά πάλι το ίδιο μαρτύριο.
-Τι θα κάνουμε Ελένη? Να πάρουμε την Σοφία τηλ?
- Οχι οχι... θα κοιμάται το κορίτσι...
Η Σοφία ήταν το υπόλοιπο μέλος της οικογενείας.Είχε φύγει πριν 2 χρόνια απ το σπίτι.Ήταν η μόνη που είχε πάρει σβάρνα όλα τα ιδρύματα και τους ψυχολόγους αναζητόντας βοήθεια.Για εκείνον αλλά και την ίδια.Ήταν μια συνεξαρτημένη συγγενής.Κάθε φορά που πήγαινε στο πατρικό της γινόταν χάλια. Εκείνος της έπινε την ενέργεια μονορούφι, την άδιαζε σαν μπουκάλι κι όταν της περιέγραφε με καμάρι τα αυτοκαταστροφικά του κατορθώματα, την έσπαγε σε κομμάτια .Εκέινη την στιγμή πάντως, πράγματι κοιμόταν και η τύχη της αποφάσισε να δουλέψει.
Το ηφαίστειο είχε αγριέψει για τα καλά.Βρυσιές, κραυγιές, κοπανήματα...Η Ελένη ξέσπασε σε κλάματα, κανοντας ορμέμφυτα παράκληση στην Παναγία για βοήθεια.Σκέφτηκε πως οι δυό τους έπρεπε να βγούν απ το σπίτι.Δε κινδύνευαν οι ίδιοι αλλα η παρουσία τους και μόνο τον έκανε πιό άγριο.
-Παμίνο ντύσου και πάμε να φύγουμε.Σήκω!
-Που να πάμε τέτοια ώρα?
Ξαφνικά ακούστηκε μια ανατριχιαστική κραυγή και ταυτόχρονα κάτι βαρύ και σκληρό να γκρεμίζεται και να σπάει .Μετά απο λίγα δευτερόλεπτα κάτι εξίσου βαρύ αλλα πιό μαλακό έπεσε κι αυτό με την σειρά του στο πάτωμα.
Σιωπή.
Ο Παμίνος σκέφτόταν πως μάλλον θα έχουν ξυπνήσει οι γείτονες.
Η Ελένη σκεφτόταν πως ότι κι αν έχει γίνει θα πρέπει να φανεί δυνατή.
Το χε ξανακάνει άλλωστε στο παρελθόν.Άπειρες φορές.Σηκώθηκε και πήγε στο σαλόνι.
Ο Παμίνος άνοιξε με αργές κινήσεις την ταπακέρα του, έβγαλε ένα τσιγάρο, το σφήνωσε στην πίπα του,το άναψε και περίμενε.
Είδε την Ελένη να μπαίνει στην κουζίνα και να βγαίνει με ένα ποτήρι.Ύστερα απο λίγο επέστρεψε.
-Τι έγινε? Καλά είναι?
-Εντάξει είναι κοιμήσου.
-Τι έσπασε?
- Θες να πας να κοιτάξεις?
Κοιμήθηκε.Και η Ελένη μετά απο αρκετή ώρα με το τηλέφωνο στο χέρι.
Εκείνος βρισκόταν σε ένα ολόλευκο δωμάτιο.Οι τοίχοι άστραφταν. Μπροστά του 2 τύποι παίζαν τάβλι.Ο ένας με μαύρη κουκούλα και ο αλλος με φτερά στη πλάτη.Πάνω στο τραπέζι στεκόταν όρθιο ενα χέρι με καλόδια να βγάζουν σπίθες και δάχτυλα που έκαναν σπασμοδικές κινήσεις. Μετά απο ώρα ο φτερωτός ρίχνει αποφασιστικά τα ζάρια. Και οι δυό τα κοιτούσαν με αγωνία να στιφογυρίζουν. Εξάρες! Φώναξε ο φτερωτός και άρπαξε το χέρι.Ο κουκουλοφόρος έκλεισε το τάβλι με δύναμη.ΜΠΑΠ.
Άνοιξε τα μάτια του. Αυτό που έβλεπε τώρα ήταν το πάτωμα και αίμα.Ανασήκωσε το κεφάλι του που πονούσε αφόρητα. Δίπλα στη λίμνη υπήρχε ένα ποτήρι με πορτοκαλί ζουμί.
Το ήπιε. Θυμήθηκε. Κοίταξε το άλλο του χέρι. Απο τον αγκώνα ως τον καρπό, του έμοιαζε με φιλέτο πέρκας που μόλις είχε ξεπαγώσει.Και ο Σεφ, το είχε κόψει κατα μήκος για να το βάλει στο ταψί.Ανοιγόκλησε την χούφτα του.Λυτουργούσε μια χαρά.Αντικειμενικά το θέαμα ήταν φρικαλέο.Για κείνον... ενδιαφέρον.Σηκώθηκε αργά.Πέρασε απ το μπάνιο.Στο πλακάκι κείτονταν το πτώμα του νεροχύτη ανοιγμένο στα δύο. Χαμογέλασε.Έφτασε μέχρι το κρεβάτι και σωριάστηκε.
Όταν ξανασηκώθηκε ένιωθε κάπως καλύτερα.Το χέρι του ήταν δεμένο πρόχειρα με μια γάζα.Κοντά του υπήρχαν δύο τοστ και δίπλα ακριβώς μια μικρή εικόνα με τον ομώνυμο άγιο. Έφαγε τα τόστ.Πήγε στο σαλόνι που μύριζε καθαριστικό πατώματος, στάθηκε στην βιβλιοθήκη και απο την εγγυκλοπέδια πήρε τον τόμο με το γράμμα Χ.Από την μία κοίταζε μια φωτογραφία ανατομίας και απο την άλλη το χέρι του.Το σκίσιμο του κερκιδικού καμπτήρα ήταν περίπου 8 με 10 εκατοστά ανάμεσα στην ωλένια αρτηρία και το μέσο νεύρο.Στο βάθος ψιλοφαινόταν η ωλένη. Κάθε φορά που πάθαινε κάτι, άνοιγε την εγγυκλοπέδια.Ίσως κάποια μέρα γινόταν γιατρός.
Ο γιατρός στα επείγοντα άνοιξε την πόρτα και φώναξε ένα όνομα.Εκείνος καθόταν λίγο πιο δίπλα και κοιτούσε την ουρά. Ένας πιτσιρικάς με μπασκετικά ρουχα κι έναν ψιλοπρισμένο αστράγαλο, μια υπέρβαρη κυρία που έκανε αέρα με τις ακτινογραφίες της,ενα αγκαλιασμένο ζευγαράκι με ένα μπαταρισμένο δάχτυλο στο χέρι της κοπέλας...γενικα δεν έβλεπε κάτι ιδιαίτερα επείγον.Πίσω απ την πόρτα ακουγόντουσαν κουβέντες και γελάκια.Ένας τύπος με κολάν περιέγραφε στο κινητό το πως ένας ταρίφας τον έκλεισε, αυτός έπεσε απ το ποδήλατο και έγδαρε το πόδι του, μια κυρία ξεφυσούσε όλη την ώρα...Άρχιζε να ψιλοφορτώνει.Ο γιατρός ξαναβγήκε, είπε κάτι στη νοσοκόμα εκείνη γέλασε, και φώναξε τον επόμενο.
-Έλα μωρό σε κλείνω, ήρθε η σειρά μου. Ναι ναι θα σε ξαναπάρω...Έιπε ο ποδηλάτης καθώς πλησίαζε στην πόρτα.
Έβγαλε την γάζα.Σήκωσε το τραύμα και σχεδόν το κόλλησε στη μούρη του γιατρού έτσι ώστε να το δεί μόνο αυτός.
-Μπές μεσα. Μαρία! Έλα λίγο σε παρακαλώ!
Ο ποδηλάτης άνοιξε την πόρτα που είχε κλέισει απότομα μπροστά του.
-Σύγνώμη, εμένα φωνάξατε ...
-Γεία σου μάγκα! Του είπε εκείνος κουνώντας το τρομαχτικό χέρι, σαν να αποχαιρετούσε κάποιον που έφευγε με το πλοίο.Η πόρτα ξανάκλεισε.
Ο γιατρός έβαζε όλη του την τέχνη στο ράψημο,η νοσοκόμα βόηθούσε χωρίς να βγάλει άχνα.Την μοναδική διακοπή την έκανε ένας ένστολος που άνοιξε την πόρτα και έχωσε το κεφάλι του.
-Όλα καλά γιατρέ?
-Μιά χαρά.
Ο γιατρός τελείωσε.Του το έδεσε προσεχτικά, ήπιε λίγο νερό και του έδωσε οδηγίες πάντα με επαγγελματικό υφος.
-Απο θαύμα τη γλύτωσες, παρα τρίχα και θα κοβόταν...
-Ξέρω ξερω. Πάντως κάνατε καλή δουλειά.
Οταν έφτασε στην κυψέλη πήγε στον ψιλικατζή για μπύρες.
-Στη δουλειά το πάθες? τον ρώτησε ο ψιλικατζής που τον ψευτοήξερε.
-Στο σχόλασμα μου την πέσαν δύο.Ο ένας είχε μαχαίρι.
-Άντε ρε.
- Έγινε μάχη. Άστα να πάνε. Είπε και πήγε προς το σπίτι.
Η Σοφία ήταν στο σαλόνι με την μάνα της και προσπαθούσε ξανά να την πείσει να έρθει μαζί της στους 18 και άνω, με τα ίδια επιχειρήματα. Η Ελένη αρνούνταν με τις ίδιες δικαιολογίες.
Ο Παμίνος στο μέσα δωμάτιο, φορούσε τα μεγάλα ακουστικά του και άκουγε αθλητική εκπομπη στο ράδιο καπνίζοντας την πίπα του. Ακούστηκαν κλειδιά στην πόρτα και η κουβέντα σταμάτησε αμέσως.
Αδελφούλα τι λέει? πως κι απο δώ?
Καλά μωρέ.Εσύ πως είσαι? Ρώτησε η Σοφία κοιτώντας το τραύμα και τις μπύρες.
-Κάτσε, πάω να φέρω ενα ποτήρι.
-Αδερφέ έχουμε ξαναπεί, αν πιείς θα φύγω.
-Χαλάρωσε Σοφία.Καλά άμα γουστάρεις φύγε.
Έφυγε.
Έκτοτε ο καθένας συνεχίζει να δίνει την δική του μάχη. Η Σοφία με την άρνηση των γονιών της να πάνε σε ειδικό πριν είναι αργά, οι γονείς με το ηφαίστειο, ο κουκουλοφόρος με τον κωλόφαρδο φίλο του και εκείνος...
- Κωτσόβολος εξυπηρέτηση παρακαλώ λέγετε.
- Καλησπέρα. Ελένη Δημοπούλου λέγομαι. Περιμένω ένα πληντήριο να έρθει δεσπινίς μου απ το πρωί. Γιατι αυτή η καθηστέρηση?
- Μισό λεπτάκι παρακαλώ...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
