| |
Κοιτάζω γύρω μου παντού
Ψάχνω κι εγώ σινιάλο
Το φως πως ήρθε στο κουτί
που ζω, και θε να βγάλλω
Από τις χαραμάδες τόσα χρόνια κοίταζα
να βρω λίγη ευτυχία
οι ταύλες ήταν καρφωμμένες στα πλάι του σφιχτά
είδες τί ειρωνία;
Τι κι αν πολλές φορές προσπάθησα
λίγο να τις ξηλώσω
αυτές πιο δυνατές γινήκανε
-λες να ήθελα να τις καρφώσω;-
Φοβόμουν και τον ίσκιο μου
λες να΄ναι αυτός προδώτης;
Τα όρνια μέσα στο φίλο μου
κι αν είναι αυτός ο δώτης;
Αγάπη έψαχνα παντού
έλεγα να το πιστέψουν
μα το κουτάκι μου μικρό
δυο άνθρωποι πως να χωρέσουν;
Μια μέρα όμως άσχημη
με τρόμο την θυμάμαι
ξύπνησε η καρδούλα μου
το πως, δεν το ρωτάμε
Κοίταξα από τη χαραμάδα μου
κάποιος με χρειαζόταν
μικρό αγγελούδι ήτανε
ο νους δε λογιζόταν
Πώς να το βοηθήσω όμως εγώ
μόνο στο κουτί μου υπάρχω
απ' έξω δεν έχω βγει ποτέ
ακόμα κι όταν "ψάχνω"
Μα αυτό εκεί περίμενε
ποτέ δεν με κινούσε
ήθελε αυτό που ήμουνα
ούτε αυτό δε θα με συγκινούσε;
Τα μάτια του εκοίταξα
μα πιο πολύ το σκίρτημά του
την πρώτη μας γλυκιά φορά
σαν να με πήρε εκείνο στην αγκαλιά του
Βγαίνω στο Φως εφώναξα
Αγάπη ήρθα πάλι
στης ζεστασιάς την ομορφιά
εγώ θα κάνω την αρχή και πάλι...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
