| |
Δυο αστέρια έπιασαν χθες με του χρόνου την απόχη…
Παρατηρώντας τα στα δίχτυα της να σβήνουν…
Καθώς το ελεύθερο χάνει το φως του…
Χάνεται κι αυτό το ίδιο…
Δεν είναι πια όμορφο όπως όταν το ατενίζεις…
περήφανο κι ανεξάρτητο…
Να σεργιανά στου ουρανού την άκρη…
Δυο άστρα δολοφόνησαν…
Δικά τους να τα κάνουν…
Μα τα πήρε ο θάνατος…
Αυτός που του ανήκουν όλα…
Όλα εκτός… απ την αγάπη…
Όσο μακρύ και να ναι το κοντάρι του πόνου…
Την αγάπη δεν τη φτάνεις…
Δεν τη σκιάζεις… μόνο την τιμάς…
Ή την προσπερνάς… σε κάθε τι υλικό παραδομένος…
Στο κάδρο τα ουρανού κι εγώ κατοικώ…
Στη θέση των άστρων που σκότωσαν…
Περιμένοντας τη δική μου στιγμή…
Τώρα ξέρω… πως νοιώθει ένα άστρο…
Όταν πεθαίνει… κάθε αυγή… που δεν είσαι εδώ… φως μου…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
