| |
Ίσως τα λόγια μου δεν ήτανε πειθήνια
Και λοξοδρόμησε η σκέψη σου μονάχη
Γι' αυτό απόψε.. και με πιότερη σαφήνεια
Θα περιγράψω πώς αντέχουνε οι βράχοι...
Υπάρχουν φράσεις.. που με όνειρο φαντάζουνε
Σαν τις πολύχρωμες, των δώρων, τις γιρλάντες
Υπάρχουν άνθρωποι.. που κάθε τι σου τάζουνε
Και τ' άδειο μέλλον σου γεμίζουν με μπαλάντες...
Υπάρχουν λέξεις.. που φωνήεντα σου κλέβουνε
Κι από το άλφα.. σε πηγαίνουν στο ωμέγα
Μα με τη γλώσσα, σου το λέω.. δεν παλεύουνε
Είναι της ζήσης το αμάρτημα το μέγα...
Υπάρχουν σκέψεις.. που με δάκρυα ποτίζονται
Κι άλλες που μοιάζουν με ειδήσεις των εννέα
Γιατί οι άνθρωποι δειλά προβληματίζονται
Τους συνεπαίρνουν δυστυχήματα μοιραία...
Υπάρχουν ήθη.. μα και έθιμα στον τόπο μας
Μα την παράδοση.. για πές μου.. ποιός θυμάται;
Άντρες, γυναίκες.. πια δεν σέβονται τον κόπο μας
Με ξωτικά η κάθε πράξη μας κοιμάται...
Κι εσύ επιπόλαια.. στυγνά.. με κατηγόρησες
Γιατί στερήθηκα - ισχυρίζεσαι - του ήθους
Κι αν είναι Απόκριες.. τη μάσκα σου κι αν φόρεσες
Είν' η ψυχή σου.. μια γυμνή βορά του (πλ)ήθους!....
12-2-2007
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
