| |
[align=left][B][I]
. . . *~* Φρούριο απόρθητο *~*
Πολλές φορές μου σκότωσαν τα φύλα της χαράς μου
και με πληγές με πόνεσαν, αγάπες της καρδιάς μου.
Τους το επέτρεπα κι εγώ κι έλεγα συγχωράω
Ίσως να καταλάβουνε. Τι κι αν εγώ πονάω;
Αγάπες άδικες, φθαρμένες
σε στόχους άλλους στην πορεία πουλημένες
δεν έβλεπαν βαθύτερα, τον πόνο στην καρδιά
μα, ούτε υπολόγιζαν πως θα 'παίρναν
μες στο καιρό σειρά.
Τι κι αν είχαν εμπειρίες, πονεμένες ιστορίες
την αγάπη μου απλόχερα την έδωσα
κι όταν γύριζε συνωμοτούσε
μ' έκανε και πόνεσα.
Ανιδιοτελής η αγάπη δοτική, χωρίς απαιτήσεις
σκοπιμότητες κι' υποτιθέμενους που λέμε φίλους
μα στην πίνα τους δαγκάνουν
σαν τους λύκους.
Βρήκα μιά Φίλη, στου φεγγαριού την πύλη!
Μη σας φανεί περίεργο, της μοναξιάς το δείλη
δίνει σοφία ! Δεν είναι αστεία!
Υπομονή ... Μ' αγάπης ασιτία.
"Φρούριο απόρθητο" πλέον, άδειες οι ώρες
μα. φέρνουν στα αισθήματα
σκέψεις που μοιάζουν μπόρες
κι η νοσταλγία, δεν πάει περίπατο ...
μ' ένα χορό άνευ ήχων, ανύποτο.
Όλα τα δάκρυα ο βοριάς θα τα παγώσει
θα στερέψει το γέλιο. Ποιος θα το νιώσει;
Ένα, λυπάμαι ... Θα ψελλίζει η γλώσσα ...
Ένα άγαλμα, Τι να τα κάνει τα γρόσια;
. . . . * * Nikos D. Stoforos * *
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
