| |
Μάλιστα σκέφτομαι να κανω ως και το μετάξι κουρελού
και κάπου να τ'αφήσω να κοιμούνται τα όνειρά μου
ποιος ξέρει αύριο τα μάτια μου αν βλέπουν του Θεού
τη μέριμνα -σαν γονατίζει από την κούραση η καρδιά μου
ποιοι ειναι αυτοί που τους θαμπώνουν μόνο οι λέξεις;
έλεγα κάποτε θα καταλάβει κάποιος από τη ζωή μου
οτι εγώ κοιμάμαι δηλαδή σε λάγνες και αιθέριες σκέψεις;
αυτό μου είπες ως και συ που αγκαλιάζεις το κορμί μου;
Αυτό μου είπες να το γράψω να στο φέρω πίσω νου;
αυτό βλέπεις σε μένα που περπάτησα για το νερό μου;
τα χίλια κάστρα που έριξα για να κερδίσω του ουρανού
τα αστρα στης γης τη λάσπη να κρατήσω το σφυγμό μου;
Σίγουρα αυτά μιλούν ακόμη κι η ηχώ τους με τονώνει
μα πρέπει να τα προστατεψω μακριά απ' την γκρίζα ζώνη
ετούτη η κόλαση που γεννηθήκαμε με εξιτάρει που τελειωνει
έστω κι αν πρόκειται στο μέλλον μου λάβα , φωτιά ή χιόνι
Εσύ συνεχισε να περπατάς μακριά μου και κοντά μου
θα αναπαράγω διαρκώς σκληρή , διαφάνεια βλέννα
γραμμένα λόγια και ραμμένα πάνω στα μέτρα τα δικά μου
δεν έχω το δικαιωμα να αφεθώ σε τιποτα και σε κανέναν
Μα μη μου ξαναπείς πως δεν πατώ στο άγιο μας το χώμα
γιατί με ρίζες αειθαλούς έχω δεθεί και το κινώ με ιστούς ψυχής
μέτρα τι κάνω χρόνια της ντροπής για όλους μας ,ακόμα
μέτρα τι σου δειχνα και σφράγιζες τα βλέφαρα να μην το δεις.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
