| |
Ακόμα θυμάμαι εκείνο το
Καλοκαίρι
Τα χείλη σου φωτιά
Κι εγώ ένα μικρό κλαδάκι
Της άνοιξης
Μ’ έκαψε η τόση σου
Αλήθεια
Τα τόσο όμορφα λόγια…
Όμως τα χρόνια πέρασαν
Και χάθηκες όπως οι σελίδες
Ενός παλιού γνώριμου
Βιβλίου
Μα άφησες πίσω μια πληγή
Και κάθε πισωγύρισμα
Γίνεται αλάτι
Κάθε δάκρυ κάρβουνο
Πως ν’ αντέξει του
Αίματος η ορμή;
Χάθηκα μες την παλίρροια
Στην όμορφη Χαλκίδα
Αναζητώντας τα δυο σου μάτια
Στο νερό
Και τη δική σου φωνή στον αέρα
Είσαι ένα φάντασμα
Που στοιχειώνει τις σκέψεις
Το κάθε βήμα
Και την κάθε ελπίδα μου
Με σκεφτόσουν άραγε
Κάθε που μονάχος βάδιζες
Στους δρόμους της σιωπής;;
Είδες άραγε ποτέ σου
Με τα πελώρια καστανά σου μάτια
Τι κρύβονταν πίσω από αυτό
Το μικρό κοριτσάκι
Ή αφέθηκες
Σε λόγια ανέσωστα κι αξιοθρήνητα
Την ώρα που εγώ αργοπέθαινα;;;;
Ψάξε στη θάλασσα
Κολύμπα γυμνός
Στα βαθιά νερά
Θα νιώσεις την ανάσα μου
Να σου καίει το κορμί
Και το δάκρυ μου να
Σου σκίζει
Τη σάρκα
Θεέ μου πόσο σ’ αγάπησα
Ματώνω μέσα στη σκέψη αυτή
πως έφυγες και δε θα σε ξαναδώ
πως άραγε να είναι τα ματάκια σου
τώρα
μεγάλα και περήφανα όπως τότε
ή θολωμένα απ’ την κακία
του κόσμου;;;;
πως είναι άραγε το χάδι σου
φλογερό κι αψεγάδιαστο όπως
τότε
ή λεκιασμένο από μολυσμένες
αγκαλιές;;;;
Αλλά αυτή την αυγή
Θα σηκωθώ επιτέλους
Απ’ το κρεββάτι
Με τη μυρωδιά σου εδώ και χρόνια
Στα σεντόνια του μυαλού
Θα προχωρήσω
Θα βρω τα κομμάτια μου
Στη θάλασσα
Και θα ξεγελάσω τον εαυτό
Μου
Πως ήσουν για μένα
Ένα μεγάλο κι ανεξέλεγκτο λάθος….
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
