| |
| | Στο κάστρο πάνω στο βουνό |  | | | Γράφτηκε στις 25.8.2014 | | |
Στο κάστρο πάνω στο βουνό που το τραντάν οι αγέρες
και το μπατσίζουν οι βροχές της μαινομένης θυέλλης,
εκεί περνούν τις νύχτες τους, εκεί μετρούν τις μέρες,
δαιμονικά της κόλασης που να τα ιδείς, δε θέλεις.
Όποιος διαβάτης έτυχε στην κορυφή να φτάσει
και να γυρίσει πίσω εδώ, πολλά έχει να διηγιέται,
μα ’ναι δεκάδες που ’μειναν να τριγυρνούν στα δάση,
με σαλεμένο το μυαλό, του κάτω κόσμου ικέται.
Λένε πως έχουνε φτερά και κέρατα οι δαιμόνοι,
ότι πετούν κι άμα σε βρουν στα νύχια τους σ’ αρπάζουν,
πως σού ρουφάνε την ψυχή· το σώμα ξεφουσκώνει
και μένεις αδειανό σακί, τα γήινα δε σε νοιάζουν.
Μια κόρη δώδεκα χρονών με φως στο χέρι το ’να,
κοντά τους ζει και τούς μιλά με τη γλυκιά φωνή της,
πήγε στα μέρη των νεκρών τον περσινό χειμώνα
κι απ’ τον καημό τους πέθαναν μετά κι οι δυο γονιοί της.
Υπάρχει μια καταπακτή στην σκοτεινή τη σάλα,
που σε λαγούμια βγάζει αυτή και στοιχειωμένα υπόγεια,
σε πολιτείες απόκοσμες και σε χωριά μεγάλα,
που βασιλεύουν οι σκιές κι είναι βουβά τα λόγια.
Π.Θ.Τουμάσης
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Κάθε βράδυ σ' ονειρεύομαι, μέσα στο σκοτάδι σε παντρεύομαι. | | | |
|
M.is
27-08-2014 @ 22:20 | Είναι πάρα πολύ ωραίο...! Θα ήθελα να συνεχίζεται νομίζω... | | **Ηώς**
27-08-2014 @ 23:05 | ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ό!!!!!
κάθε στοιχειωμένο κάστρο έχει και τις δοξασίες του! | | Κοιτάζω μ(προ)στά.
27-08-2014 @ 23:23 | ::up.:: ::theos.:: ::up.:: | | kantadoros
28-08-2014 @ 07:51 | Στα κάστρα
Τα κάστρα πάνω στα βουνά τα κατοικούν ιππότες
καβάλα πάνε στη βροχή, τον άνεμο διαβαίνουν
κρατούν κοντάρι για ληστές, σπαθί για συνωμότες
κι από καμάρες λίθινες στον κόσμο ετούτο βγαίνουν.
Αν τύχει να τους χρειαστείς ψηλά πολύ να ψάξεις
και να φωνάξεις δυνατά δυο λέξεις μαγεμένες
έρχονται πάντα ξαφνικά γι αυτό να μην τρομάξεις
μπροστά τους βάνουν οδηγούς ψυχές κατατρεγμένες.
Δεν έχουν μπράτσα δυνατά μήτε φτερά πελώρια
κι όποιον ξωμείνει στο βοριά γυμνοί τον εσκεπάζουν
κρύβουν στα στήθια του σφυριού και τ' αμονιού τα όρια
την τέχνη δίνουν τ' ατσαλιού σ' εκείνους που στενάζουν.
Τυχαίνει κάποτε ορφανά να πάρουνε κοντά τους
τότε που ο κόσμος σταματά κι ο χρόνος περιμένει
χαρίζουν όπλα και πουγκιά, τα ρούχα, τ' άλογα τους
κι έν' άστρο λάμπει στο ζενίθ κι εκεί για πάντα μένει.
Ορθώνουν τοίχο τα κορμιά σ' ένα κρυφό πηγάδι
στέκουν μπροστά σου δυο και τρεις και στη σειρά σαράντα
είναι μια τρύπα σκοτεινή που σ' οδηγεί στον Άδη
κι αν τους περάσεις θα χαθείς αλίμονο για πάντα.
Ζ.Κ. ::smile.:: | | ptoumassis
28-08-2014 @ 08:29 | Κανταδόρε, είναι εκπληκτικό το πώς κατάφερες να κάνεις σε πολύ σύντομο χρόνο όπως συμπεραίνω μια τέτοια διασκευή, η οποία στην ουσία αποτελεί εντελώς νέο έργο! Ειδικά το τελευταίο σου τετράστιχο, δρέπει υψηλές λογοτεχνικές δάφνες, χωρίς φυσικά να παραγνωρίζω και τα προηγούμενα. Ας μη χαθεί η δούλεψή σου, κράτησέ το, δείξε το, δημοσίευσέ το... Ευχαριστώ όλες και όλους για τα σχόλιά σας, ποιητές και ποιήτριες. | | pennastregata
28-08-2014 @ 08:34 | Πολύ-πολύ καλό, φίλτατε. Εύγε! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
