| |
Η νύχτα με βρήκε,
μόνο να προχωρώ στην πόλη των σκιών.
Στη μέση της πλατείας,
τα πολύχρωμα φώτα κρύβουν στα θολά μου μάτια
τα πρόσωπα ,δεν ξεχωρίζουν.
Μόνο φιγούρες.
Και ‘γω,
στο κέντρο της δίνης του κόσμου.
Φωνές των ψυχών τριγυρίζουν στον αέρα,
αναζητούν το ‘’θέλω’’ τους
μέσα απ’ τα όνειρα των άλλων ,τί φρίκη…
κανείς τους δεν ονειρεύεται.
Άλλοι κοιτούν ,άλλοι βλέπουν
- κι είναι τόσοι λίγοι -,
άλλοι ακούν ,άλλοι αφουγκράζονται,
άλλοι νιώθουν ,άλλοι αγγίζουν,
άλλοι προχωρούν προς τη ‘’μία’’ κατεύθυνση,
με παρασύρουν .Σταματώ.
Τους ξαναπαρατηρώ.
Γελάω μέσα μου ,αλλάζω κατεύθυνση.
Προχωρώ ανάποδα στο πλήθος με τις μάσκες.
Τα μάτια τους απ’ τα κενά της
τούς προδίδουν.
Άνθρωποι όλοι τους,
δεν αναγνωρίζουν ,δεν βλέπουν το τέρμα
μήτε τους δρόμους ,τα κρυφά μονοπάτια,
απλά προχωρούν.
Πού και πού
μου ρίχνουν ματιές μέσα απ’ το προσωπείο τους
χωρίς να κινούν το κεφάλι,
σχολιάζουν ,χάσκουν ,γελούν…είρωνες…
Τα φώτα της πόλης τη νύχτα σβήνουν
και το μόνο φως είναι τα μάτια
όσων βλέπουν,
όσων προχωρούν ανάποδα στο ρεύμα,
το οποίο τους κοιτά ,τους ζηλεύει,
μα δεν μπορεί να γυρίσει,
αν δε δει.
Ο κόσμος κοιτά τα φώτα το βράδυ,
μα δεν ανάβει το δικό του.
Ο κόσμος προχωρεί μέσα στην πόλη
και παρατηρεί όσους πάνε κόντρα,
όσους φωτίζουνε τη νύχτα,
μέχρι να έρθει η μέρα και οι μάσκες,
να πέσουν.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
