| |
Σύννεφο με παντελόνι
ή
ο δέκατος τρίτος απόστολος
Τετράπτυχο
1) Κάτω την αγάπη σας!
2) Κάτω την τέχνη σας!
3) Κάτω το καθεστώς σας!
4) Κάτω την θρησκεία σας!
Πρόλογος
Την σκέψη σας
την ονειρεύουσα με μαλάκυνση του εγκεφάλου,
σαν πολύσαρκος λακές πάνω στον καναπέ λιγδιασμένο,
θα ξεσχίσω τις καρδιές σας με δεξιότητα κανιβάλου,
θα σας περιπαίζω, θρασύς και αηδιασμένος.
Η ψυχή μου χωρίς γκρίζα μαλλιά και μπριγιάν,
και δίχως στοργή γεροντική!
Με την ισχύ της φωνής μου κουφαίνω το σύμπαν,
και όμορφος εικοσηδυόχρονος
βαδίζω με σιγουριά νταηκή.
Εσείς οι τρυφερούλιδες!
Την αγάπη με το βιολί εξηγείτε.
Ο αγενής την ερμηνεύει με νταούλι.
Αλλά τον εαυτό σας να αναποδογυρίζετε,
όπως εγώ δε μπορείτε,
για να γίνεστε μόνο χείλη!
Πάρτε μαθήματα!
Από τη θηλυκιά με έξω το «ρωγοβύζι»,
από το άπατο ντεκολτέ,
η οποία τα χείλη ήρεμα ξεφυλλίζει
σαν νοικοκυρά τις σελίδες του τσελεμεντέ.
Θέλετε,
θα είμαι κρέας σαρκοβόρο,
ή, αλλάζοντας του πάθους την οθόνη,
θέλετε,
να είμαι τρυφερό δώρο,
όχι άνδρας, αλλά σύννεφο με παντελόνι.
Δε θέλω να πιστέψω πως υπάρχει ασχημία!
Και συνεχίζω να υμνώ με βλασφημία
τους άντρες παραξαπλωμένους σαν νοσοκομείο,
και τις γυναίκες ταλαιπωρημένες σαν παροιμία.
1. Κάτω την αγάπη σας!
Ήταν χωρίς δώρο λοταρία.
Έχει συμβεί,
έχει συμβεί στην Οδησσό.
«Θα ‘ρθω στις τέσσερεις», είπε η Μαρία1.
Εννέα,
Δέκα.
Έντεκα… την ώρα μισώ.
Έφυγε ο παράδεισος
στης νύχτας την ανατριχίλα
από το παράθυρο,
σκυθρωπός,
δεκάμβριος2.
Πισ’ απ’ την πλάτη μου χαχανίζει η τσατίλα
μακάβρια.
Δε με χωράει κανένας θώκος:
Μυώδης γίγαντας
στενάζει,
κουβαριάζεται από τον πόνο.
Τι θέλει αυτός ο όγκος;
Μα ο όγκος έχει γεννητώριο ορμογόνο!
Αφού δεν έχει σημασία,
ακόμη κι αν φοράς ράσο,
ή όλη τη ζωή σου κυνηγάς το σαρκίο.
Τη νύχτα θέλεις το κουδούνισμά σου
να κρύβεις στο μαλακό,
στο γυναικείο.
Εδώ,
πελώριος,
καμπουριάζω πάνω στο παράθυρο
και λιώνω το γυαλί με την κουτελάρα μου ζεστούτσικη.
Θα φτιάξουμε αγάπη ή όχι;
Θα είναι
μεγάλη ή μικρούτσικη;
Απίθανη η μεγάλη για σώμα τέτοιο,
θα είναι μικρή
αφτέρωτη ερωτούλα.
Καλοφτιαγμένη και εμπρηστική αναίτια,
η αυτάρεσκή μου γατούλα.
Ακόμη και πάλι
στον τοίχο κολλημένος,
αγκαλιά με αόρατο σώμα του άχθου,
περιμένω
ραντισμένος από βροντή του μικροαστικού ρόχθου.
Με το τσεκούρι της, αιμοβόρα,
ψάχνει,
βρίσκει
τον παθιασμένο!
Έπεσε η ώρα δώδεκα
σαν απ’ το ικρίωμα το κεφάλι του καταδικασμένου.
Της βροχής οι σταγόνες πάνω στο γυαλί
έρπουν ελικοειδής,
κάνουν γκριμάτσες ιμιτασιών
σαν να ωρύονται οι χείμερες
της Παναγίας των Παρισιών.
Καταραμένη!
Αυτή είσαι; Αχόρταγη και ποζάτη.
Ενώ τρέχει το αίμα μου στο πουθενά,
ακούω,
σιγά σιγά
σαν ασθενής απ’ το κρεβάτι,
πηδάει ένα νεύρο,
και να!
πρώτα σεργιάνιζε
σαν ρεμπελιό,
μετά άρχισε να τρέχει
αναστατωμένο,
ως φασαρίας.
Τώρα εκείνο και άλλα δυο
παραδέρνουν σε ρυθμό τυμπανοκρουσίας.
Πέφτει ο ουρανός πάνω στη γη, βροχή εν είδη.
Τα νεύρα,
μεγάλα,
μικρά,
δημιουργούν επεισόδια!
καλπάζουν λυσσασμένα,
και είδη,
τους λύνονται τα πόδια!
Η νύχτα τείνετε η απαθής,
στο δωμάτιο,
από το βούρκο της δε μπορεί ν’ αποτραβιέται το βαρύ μάτι.
Έξαφνα η πόρτα άνοιξε με κλαγγή
σαν να είναι της φυλακής
και δεν θέλει να μπεις.
Μπήκες,
τραχύ σαν το «πάρτε!»,
άχρωμη κολώνα μπετόν αρμέ,
και είπες
με ηρεμία στο φόρτε:
«Αύριο υπανδρεύομαι».
«Συγχαρητήρια!»,
πνίγω το ύφος
του πικραμένου.
Βλέπετε, είμαι ήρεμος και μακάριος,
και έχω το σφυγμό
του πεθαμένου.
Θυμάστε;
Λέγατε:
«Τζακ Λόντον,
λεφτά,
έρωτας,
πάθος»,
ενώ εγώ έβλεπα,
είσαι η Τζοκόντα,
όμως έκανα
λάθος.
Ξανά ερωτευμένος θα βγω
και θα ιδρώσω σαν τους θήτες.
Και τι έγινε;
Στο σπίτι που κάηκε,
που και που ζούνε αλήτες!
Πειράζετε;
Θα πατήσω κάποια ηλικία,
για ν’ αποκτήσω το δικό σας κεφάλι κλούβιο.
Να θυμάστε!
Χάθηκε η Πομπηία,
όποτε πείραξαν το Βεζούβιο!
Ε!
Κύριοι!
Λάτρες
βεβηλώσεων,
εγκληματιών,
του πολέμου των ανέμων.
Το πιο τρομερό είδατε;
Είναι το πρόσωπό μου,
όταν
είμαι
ήρεμο όν.
Και νιώθω πως
το «εγώ»
μεγαλώνει μες στο μυαλό
σιγανά.
Εμπρός!
Ποιος μιλάει;
Μαμά;
Μαμά!
Ο γιός σου έχει την ωραία ασθένεια!
Μαμά!
Έχει της καρδιάς την πυρκαγιά.
Πες’ το στις αδελφές μου
και στην αγαπημένη μου γιαγιά.
Η κάθε λέξη μου
φλογερή νταρντάνα,
στο στόμα-φούρνο, πετάγεται
σαν τσίτσιδη πουτάνα
απ’ το οίκο ανοχής που καίγεται.
Με μάτια και μύτες τους
μυρίστηκαν φωτιά οι χέστες.
Κάλεσαν κάποιους,
με φόρμες,
με κράνους!
Όχι με μπότες!
Πέστε στους πυροσβέστες,
στην καρδιά που καίγετε εισχωρούν,
μόνο οι άνους.
Μόνος μου.
Τα μάτια δακρυσμένα θα γουρλώσω.
Στα πλευρά μου θ’ ακουμπήσω
και προσπαθώ να βγω ενόσω.
Έσπασαν!
Αδύνατον απ’ την καρδιά να ξεπηδήσω!
Στον πρόσωπο που καίγεται,
απ’ τον χειλιών το σκάσιμο,
φιλάκι καρβουνιασμένο πασχίζει να σωθεί.
Μαμά!
Ο έρωτας είναι τραγούδι κολάσιμο,
αλλά η καρδιά μου ανθεί!
Φιγούρες λέξεων η φωτιά απανθράκωνε,
κι απ’ το κρανίο πετάνε
σαν παιδιά που καίγονταν.
Έτσι ο τρόμος
να πιαστούν απ’ τον ουρανό
σήκωνε
της «Λουζιτάνιας3 τα χέρια που φλέγονταν.
Τους φοβισμένους ανθρώπους
στου δωματίου τη σιγή,
στα μάτια κοίταξε.
Ποιητή!
Αυτό που καίγομαι,
στους αιώνες στέναξε!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
