Καθισμένη σ’ ένα καφέ.
Αναμένουσα κι υπομένουσα.
Αν υπήρχαν καλοί και κακοί ίσως και να ΄χε νόημα η πάλη της.
Στα χρόνια της ανίας τράκαρε αφρενάριστη με το φόβο κι αυτός τη δίδαξε να δημιουργεί τρικυμίες απ’ το τίποτα.
Όταν θα την αγγίξει η αληθινή τρικυμία δε θα είναι έτοιμη.
Γιατί δεν είναι δική της η πυραμίδα.
Ασθμένουσα στη βάση παλεύει ν’αναρριχηθεί ρουφώντας σταγόνα-σταγόνα τα υπολείμματα δύναμης που ξεγλυστρούν από την κορυφή.
Στο αύριό της δεν μπορεί να δεσμευτεί κι ό,τι εκεί την προσμένει μοιάζει ανούσιο.
Κι ας ξεκλέβει μικρές παραπλανητικές χαρές, που πάντα στο απόγειό τους αποτιμώνται σαν έλλειψη.
Τις νύχτες πετάγεται απ’ τον ύπνο κάθιδρη και προσπαθεί ν’αναγνωρίσει το χώρο.
Θύμηση καμιά.
Το σώμα της ένα ξερό δοχείο που απλώς μεταφέρει τα ζωτικά της όργανα.
Κάθε φορά που επιστρέφει, τα κλειδιά της αργούν να την υπακούσουν.
Δε γαμιέται, έτσι κι αλλιώς κανείς δεν προσμένει τη θεαματική είσοδό της.
Φλερτάρει αδιάκοπα με τον κίνδυνο.
Εμμονικά νανουρίζει τη φωνή που αναδύεται από μέσα της. Ποιος είναι ο στόχος? Ποια είναι η στιγμή?
Μα δεν κοιμάται η φωνή.
Κι ίσως αυτή είναι η τελευταία της ευκαιρία. Να ρίξει αυλαία εκεί όπου είναι σαθρό το σανίδι.
Αν θες να δεις, μάθε να δρας...
Κανείς δεν πέθανε επειδή έχασε μιαν μεγάλη ''αγάπη''...
μα πολλοί τρελάθηκαν διότι έσπασαν τα κορδόνια τους
ενώ βιάζονταν μην χάσουν το αεροπλάνο...
::smile.::
