| |
| | Ειρμός 4 |  | | |
Για τον άνθρωπο που έπαθε σημαία
Και που κατάντησε οίκτος
Για τα όνειρα μου της ελευθερίας που πετούν αυτοί
Στων εθνών τις υψικαμίνους
Και τα παράθυρα θα γεννούν όπλα
Της κρύας βροχής το ρίγος στην ραχοκοκαλιά μου
Περιπλανώμενο τριαντάφυλλο πια η αγάπη μου για τον κόσμο
Κούφιο ποτάμι όσοι με είδαν , μου είπανε
Και οι πόλεις θα γεννούν οβίδες
Να επιδιώξω την πυρκαγιά
Αχ μικρό μου παιδί των ετών μου μπριλάντι
Τραγούδι του πεθαμένου ζωγράφου ξεπηδά από το καβαλέτο
Μονάκριβη μου Ειρήνη, τα πόδια σου κομμένα
Από εμάς τους πολυμήχανους.
Τόσα του θανάτου αστέρια ψηλά κρέμονται
Κι εγώ παραπατώ μες το σκοτάδι που γεννούνε
Και οι νύχτες θα γεννούν κλουβιά
Μα αποκλείεται να δώσω όνομα σε αυτό που θέλουν να παγιδέψουν
Θάρρος απέναντι στο ατσάλι
Και από τον ίσκιο
Ένας ήλιος είναι απέναντι
Το χειρότερο είναι δεν φταίει κανείς , παρά εγώ
Που τα φτερά μου τα βαθειά του πηγάσου
Από τα δεκατέσσαρα τα κατάτρωγα
Σαν άπληστος και ανέκφραστος παρά τη δύναμη μου ‘ αδιάφορος
Τι κι αν ο θεός που κινεί τον θεό μου , μου μιλεί και μου λέγει
Και στον καθένα μας στο αχνόφεγγο της ύπαρξης, μου είπανε , και το ξέρω
Στα δικά μας νύχια τα δισεκατομμύρια του είδους μας που υποφέρει
Και στα δικά τους εμείς
Σταματήστε τις ελεημοσύνες, ήμαρτον !
Μη βεβηλώνετε την περηφάνια της σκέψης
Σε μηδέν μάτια να βαστηχτούν δάκρυα είναι αόρατο
μπρος το τρανό της θάλασσας το λόγο
σαν ο καιρός που μας δίνει, συντομεύει
με βία και με πρακτική
την ματαιότητα ότι το παιδί μου έχω μητέρα
μονάκριβη μου Ειρήνη, στα μεγάλα σου μάτια
ο λόγος που τον θεό μου κινεί
και δεν περιφρονώ , μόνο λυπάμαι τον αβέβαιο ακόμη.
{Α}
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Ο κιμάς κόπτεται παρουσία του πελάτη | | | |
|
psixopedi
05-09-2014 @ 20:03 | https://www.youtube.com/watch?v=JrP3_iDtous | | FRACTALS
05-09-2014 @ 22:31 | Τα σέβη μου κύριε Άσσε! | | Αστρογιογγι
06-09-2014 @ 01:14 | ασε Ασσε!...και τα δικα μου)))
(στο στοίχημα θα σ' επαιζα ξερο...χα!) | | ΒΥΡΩΝ
08-09-2014 @ 02:39 | Στα δικά μας νύχια τα δισεκατομμύρια του είδους μας που υποφέρει
Και στα δικά τους εμείς
Σταματήστε τις ελεημοσύνες, ήμαρτον !
Μη βεβηλώνετε την περηφάνια της σκέψης
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | justawoman
15-10-2014 @ 13:42 | Μπουμπούκι μου εσύ! ::love.::
Καλώς που και που περνάω από δω.
Α, δες και κάτι συγγενές από έναν ποιητή της Νύμφης του Θερμαϊκού. Μάλλον θα σ' αρέσει.
----
Αυτοί που ούτε ξέρουν ούτε και ρωτούν
Πόσα αστέρια Michelin στο άβατο του ναού!
Πόσα delicatessen υλικά για τους gourmet των θυσιαστηρίων!
Και στο προαύλιο οι μικροπωλητές (χάντρες και καθρεφτάκια και μάσκες
των ιθαγενών και χέρια βουτηγμένα στους προγόνους).
Όμως τα έθνη·
τι νυσταγμένη αφήγηση τα έθνη!
Αστεία σημειωτική και θλίψη αποδόμησης
θηλαστικών που κρύβουν τις θηλές τους.
Το εξηνταοχτώ (του εικοστού αιώνα)
–ούτε θυμάσαι πια πώς έτριζε η Ευρώπη,
αιμορραγώντας πάνω στα οδοφράγματα·
το εξηνταοχτώ, λοιπόν, οι δρόμοι ανήκαν σε όσους ξήλωναν τις πέτρες·
καταστασιακοί και λυσσασμένοι, και γύρω δρόσιζαν οι αμμουδιές
στα κρασπεδόρειθρα.
Όμως τα έθνη·
τι νόημα έχει να ξυπνούν νεκρά τα έθνη,
σάβανο ξετυλίγοντας ξοπίσω τους τα επιμνημόσυνα των νεο-ανθρωπιστών;
Βέβαια, η κόλαση είναι κόλαση των άλλων:
η πιο παλιά εγκατάσταση αγνοημένης τέχνης,
αγκιστρωμένης στα πλευρά του εξπρεσιονισμού.
― Ποια τέχνη και ποια κόλαση;
Όποιος αρνήθηκε ν’ απαθανατιστεί
με φόντο τους χορηγικούς λογότυπους του χάους,
φρονώντας πως η τεχνική ακυρώνει την ιδέα,
ή όποιος όρισε τη σκίαση ως ανάπτυγμα φωτός
στην ταξική σπουδή τής ακηδίας·
― Ποιο χάος και ποιο ανάπτυγμα;
Μια εκ του σύνεγγυς ζωή σπαταλημένη
σε συνεδρίες με νεόκοπους ομοιοπαθητικούς
που ρίχνουν καταπάνω σου τα ωροσκόπιά τους.
Μια εκ του σύνεγγυς ζωή –χώρια η ανάγκη,
τα μικροκέρδη και η ευσύνοπτη αναλογιστική.
Τα έθνη όμως·
Τι ανυπόληπτο επιχείρημα τα έθνη!
Αίσθημα και αναφιλητά σ’ αίθουσες β΄ προβολής στις συνοικίες.
Γι’ αυτό σου λέω:
Με τέτοια βάση ασπόνδυλη, άντε να στηριχτεί το εποικοδόμημα.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ
(Από τη συλλογή Δύσκολο)
| |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
